Ο Ηλίας Ευαγγέλου Σάννας Θυμάται (κωμικές ιστοριούλες)

Εγώ και μερικοί άλλοι συνομήλικοι συγχωριανοί, παρουσιαστήκαμε ως φανταράκια, στο Κέντρο εκπαίδευσης της ΚΕΡΚΥΡΑΣ.  Όταν ορκιστήκαμε οι εκπαιδευτές (δεκανείς, λοχίες) μας είπαν,

προσέξτε μη φάτε απ την πρώτη μέρα εξόδου σας καμιά φυλακή. Όλους τους ανωτέρους, όταν τους πλησιάζετε πρέπει να τους χαιρετάτε σε στάση προσοχής. Ο χαιρετισμός τελειώνει όταν ο ανώτερος  χαιρετίσει,  ή όταν απομακρυνθεί από εσάς.

Στην πρώτη έξοδο ένα μπουλούκι από φανταράκια Καλεντινιώτες μπήκαμε στην πόλη της Κέρκυρας.  Επειδή δεν ξέραμε τις στολές εξόδου των ανωτέρων, για καλό και για κακό, χαιρετούσαμε όλους όσους φορούσαν στολή και καπέλο. Χαιρετίσαμε στρατιωτικούς, χωροφύλακες, αστυφύλακες, αγροφύλακες, ταχυδρόμους, ίσως και υπαλλήλους του Δήμου (σκουπιδιαρέους).  

Φτάσαμε σε μια μεγάλη διασταύρωση, όπου ένας τροχονόμος ρύθμιζε την κυκλοφοριακή κίνηση.  Όλοι μαζί σε στάση προσοχής τον χαιρετίσαμε, αλλά αυτός αφοσιωμένος στο έργο του, μη δίνοντας σημασία σε μας, ούτε μας χαιρέτισε, ούτε απομακρυνόταν απ τη θέση του. Εμείς μείναμε κοκαλωμένοι σε στάση προσοχής. Κάποια στιγμή γυρίζοντας σε μας, λέει:  Φτάνει-φτάνει παιδιά, άντε φευγάτε τώρα.   

Οι δάσκαλοι στο Δημοτικό σχολείο μας είχαν μάθει, όταν συναντάμε κάποιο γνωστό ή άγνωστο στο δρόμο να του λέμε, καλημέρα ή καλησπέρα.  Αυτό μάθαμε, αυτό συνηθίσαμε και αυτό κάναμε πάντα.  

 Σε ηλικία 14 ετών με ημίκοντο παντελονάκι πήγα για πρώτη φορά στην Άρτα. Βλέποντας τον κόσμο, άρχισα να λέω σε όλους καλημέρα, καλημέρα, καλημέρα, ………  Κάποιοι, μου ανταπέδιδαν την καλημέρα, κάποιοι δεν μου έδιναν σημασία και κάποιοι με κοίταζαν πατόκορφα, χασκογελώντας. Εγώ δεν το έβαζα κάτω συνέχιζα να καλημερίζω.

Έφτασα στ μαγαζί του Μήτσιου Πλακούτση, τον γνώριζα, τον είχα δει και στην Καλεντίνη μερικές φορές.  Καλημέρα μπάρμπα Μήτσιο του λέω.

 Καλημέρα παιδί μου, τίνος είσαι και πως σε λένε, ρώτησε.   

Του Βαγγέλη Σάννα είμαι και με λένε Ηλία, απάντησα.

Έλα πάρε ένα λουκουμάκι, σε κερνάω, ο Μήτσιος ανταπάντησε.  

Έφαγα το λουκουμάκι και βγαίνοντας από την πόρτα άρχισα να λέω καλημέρα, καλημέρα, ……… με βλέπει ο Μήτσιος και με φωνάζει,

ΛΙΑΚΟ γύρνα πίσω, κάτι σε θέλω.

Άκου παιδί μου, εμείς εδώ στην Άρτα δε λέμε σ όλους καλημέρα. Καλημερίζουμε μόνο όσους γνωρίζουμε.  Μη λες σε όλους καλημέρα, γιατί «αυτοί εδώ θα σε γιαλάνε» !