Η βία ή η καλοσύνη, δεν εξαρτάται ούτε από την αριστερά, ούτε από τη δεξιά, εξαρτάται από το χαρακτήρα των ανθρώπων

Απόσπασμα από βιβλίο του Ανδρέα Παππά σελ 546, κατά την περίοδο που υπηρετούσε ως 20χρονος φαντάρος  στο Ε.Δ.Ε.Σ. (Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος).

…………………………………………………………

    Κάποια άλλη μέρα πήγα στο χωριό να ειδώ τους χωριανούς μου, που  νόμιζα πως στεγάζονταν στο σχολείο, αλλά  είχαν βγει σε φυλάκια.

     Προς το παρόν εκεί (στο σχολείο) βρίσκονταν στρατιώτες των Μ.Α.Υ. (Μονάδες Ασφαλείας Υπαίθρου)  και είχαν δυο κρατούμενους που τους ξυλοκοπούσε κάποιος "Θεόδωρος".

Κατηγορούνταν ότι ναρκωπέδωσαν ορισμένα σημεία κοντά στη γέφυρα του 

Αυλακιού . Ήταν κάποιος Μπλάνης  κι’ ένας Ράγιος. Ο τελευταίος στέκονταν μαζεμένος σε μια γωνία του σχολείου, χλωμός  και πνιγμένος μέσα στα αίματα. Τον πλησίασα, του έδωσα μια τσιγάρα και του την άναψα  ο ίδιος με σπίρτο. Με την πρώτη ρουφηξιά τον αρπάζει ο βασανιστής του, o "Θεόδωρος", τον πετάει κάτω και γυρίζοντας προς εμένα  είπε.

            Αυτουνού δίνεις τσιγάρο συνάδελφε;  Αυτός να τι θέλει !!  τραβάει  το μαχαίρι που φορούσε στο  ζωνάρι, απ’ τη θήκη  και του κόβει το αυτί  ακαριαίως,

        Ο συνάδελφός του ,  ο Φώτης Ζαχάρης,  που βρίσκονταν κοντά στην πόρτα,  τον πλησίασε και κάτι του ψιθύρισε.  Αμέσως εκείνος του απαντάει φωναχτά. Α….   γι’ αυτό με θέλεις !!

 Παρ’ όλου που αηδίασα, παρακολούθησα ακόμα την απάνθρωπη εκείνη σκηνή. Αφήνει εκείνον  και παίρνει τον Μπλάνη  με τις κλωτσιές  και τον οδηγεί πίσω απ’ το σχολείο, όπου υπήρχε σχολικός κήπος,  περίπου δέκα τετραγωνικά μέτρα μπαζωμένα χώματα.  Τον βάνει στη «φάλαγγα» και τον χτυπάει στα πόδια με ένα καδρόνι με όλη  τη δύναμή του, ενώ εκείνος ούρλιαζε σπαρακτικά. Αφού κουράστηκε  τον έλυσε από τη φάλαγγα, τούδωσε μια σπρωξιά με το πόδι και τον πέταξε κάτω από ένα τοίχο!! 

     Τα στοιχεία του,  μου τα έδωσε ο Φώτης, μετά που επιστρέψαμε στο χωριό μας.  Το ψευδώνυμο «Γρέτζελος»  είχε ο βασανιστής.

           Ο Γρέρζελος, καθώς πληροφορήθηκα,  δεν είχε καλό θάνατο. Νέο, τον ταλαιπώρησε  ο Καρκίνος και πέθανε με πόνους.

Απόσπασμα από βιβλίο του Ανδρέα Παππά  σελ  586

………………………………………….

Παρ’ όλα αυτά, στα σουρουπώματα που μπήκαμε στο χωριό, οι κάτοικοι μας  φέρθηκαν πολύ  ευγενικά και μας προσκάλεσαν να πάμε κατά παρέες στα σπίτια τους να μας φιλοξενήσουν.  

Εγώ είχα δώσει προσοχή και ήθελα να ειδώ τον φίλο μας τον Νίκο Μπάτζιο, αλλά εκείνος δεν εμφανίστηκε στην συγκέντρωση , ίσως από επιφύλαξη. Είδα όμως ένα παιδάκι μικρό ανάμεσα στους μεγάλους  σαν κάτι να γύρευε και δεν αποφάσιζε.  Έμεινε να κοιτάζει  σαν χαζό, παρ’ όλου που τα μάτια του άστραφταν από  την εξυπνάδα.  Αφού κι εγώ κάτι γύρευα από περιέργεια το ρώτησα. Τι ζητάς μικρέ; Το παιδάκι φοβισμένο, άρχισε να μασάει τις λέξεις από μία, μία  Έναν,- ναν, - ναν λοχία. Τώρα κατάλαβα περί τίνος πρόκονταν  και το ρώτησα.

__Τίνος είσαι παιδί μου; Πέσε μου εμένα μη φοβάσαι. Εγώ είμαι φίλος σου.!

__Είμαι του Νίκου Μπάτζιου.

__Μπράβο.!   Τι σου είπε ο πατέρα σου;

__Μου είπε να πω του λοχία να πάρει και το στρατιώτη και να πάμε μαζί στο σπίτι μας.

__Έλα μαζί μου του είπα και το παρέδωσα στον λοχία λέγοντας. Αυτό είναι παιδί του φίλου μας του Νίκου, το έστειλε ο πατέρας του και θέλει να μας συναντήσει. Μπήκε μπροστά το παιδί κι εμείς το ακολουθήσαμε, μέχρι την πόρτα του σπιτιού.

Ανεβαίνοντας δυο, μα τρία σκαλοπάτια, έξω από την πόρτα στη λότζα, μας περίμεναν ο Νίκος με τη νεότατη γυναίκα του με ανοιχτές τις αγκαλιές. Άρχισαν να μας φιλούν και να μας σπρώχνουν μέσα στο σπίτι τους. Η φιλοξενία εκείνης της βραδιάς από το αντρόγυνο Νίκου Μπάζιου, δεν περιγράφεται. Θυμάμαι κάναμε και γράμματα στα σπίτια μας και τα αφήσαμε εκεί να μας τα ταχυδρομήσει, διότι ο ταχυδρόμος, μια φορά την βδομάδα περνούσε στο λόχο.

 ..................................

Το Νίκο παλαιότερα, τον είχαν συλλάβει για αριστερό και αφού δεν του βρήκαν ενοχή,  τον παρέδωσαν στο λοχία Χρήστο Σάννα και σ εμένα με την εντολή αφού απομακρυνθούμε απ το λόχο,  να τον δείρουμε και να τον αφήσουμε ελεύθερο.  Χωθήκαμε σε κάτι κοντοέλατα  και ο Χρήστος του λέει:

Eμείς είμαστε απ το ίδιο χωριό και αποφασίσαμε να μη σε δείρουμε. Αφού βγάλεις κάποια ουρλιαχτά, σκάστο τρέχοντας για το χωριό σου. Δεν πρέπει να καταλάβουν οι άλλοι ότι δε σε δείραμε.  Ο Νίκος μας χαιρέτησε, μας ευχαρίστησε και πήρε το δρόμο για το χωριό του ρεκάζοντας.   .......

Απόσπασμα από βιβλίο του Ανδρέα Παππά  σελ 378

…………………………  Ε.Α.Μ. (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) .…………………………

   Ο Άρης (Βελουχιώτης)  αφού δεν βρήκε το Ζέρβα εκεί που λογάριαζε, συνέχισε το ταξίδι του και δια μέσου Μπότσης και Καταβόθρας, φτάνει το δειλινό, νωρίς ακόμα, στο χωριό Ξηρόκαμπος.  Οι αντάρτες  με εντολή του αρχηγού ειδοποίησαν μερικούς κτηνοτρόφους να κατεβάσουν άλλος τρία, άλλος πέντε, άλλος οκτώ σφάγια για τη διατροφή των ανταρτών. Ένας  απ τους ειδοποιηθέντες  ήμουν και εγώ. Την κατάσταση  με τα ονόματα την  έδωσαν μερικοί επιτήδειοι χωριανοί.   Αφού συγκέντρωσαν  καμιά εικοσαριά σφάγια, τα έσφαξαν, τα έγδαραν και τα ψήνανε στις  σούβλες, όταν παρουσιάστηκε μια γυναίκα, η Θωμαίσια του Οικονόμου,  στον αρχηγό κι ανέφερε ότι κάποιος αντάρτης, της  πήρε  απ  το κοτέτσι, μια κότα.

    
Για να κλαπεί κότα, ήταν σχέδιο του αρχηγού, να εκτελέσει κάποιον  έμπορα που βγήκε από τη  Θεσσαλία  στα χωριά, να αγοράσει σφάγια. Αφού τον ανέκρινε  και είδε ότι είχε χρήματα,  τον διάταξε να ακολουθήσει το στράτευμα,  μέχρι να βρει αφορμή να τον εκτελέσει, να του πάρει τα χρήματα.

Κάποιος αντάρτης, βαλμένος απ’ τον αρχηγό του, άρπαξε την κότα μπροστά στα μάτια της νοικοκυράς.  Εκείνη διαμαρτυρήθηκε και ο αντάρτης  της λέει:

Σύρε στον αρχηγό, να την πληρώσει.

       Ο Άρης όταν του παραπονέθηκε η γυναίκα για την κότα, αμέσως  ενέργησε δήθεν ανακρίσεις και κατηγορήθηκε ο ζωέμπορας ως κλέφτης. 

 Τον τράβηξε επί παρουσία των ανταρτών και χωριανών που παραβρίσκονταν εκεί, όπου μαζί τους ήμουν κι εγώ και τον ξυλοκοπούσε άγρια.

 Αφού κουράστηκε να τον δέρνει, ενεργεί έκτακτο Στρατοδικείο και φωνάζει στους αντάρτες του.

   « Συναγωνιστές! Τι  εγκρίνετε;  Ζωή, η θάνατο!!»

__Θάνατο, Θάνατο !!  .. στον προδότη !! φώναξαν  κάμποσοι. Και τότε, άρχισε ο πιο άγριος ξυλοδαρμός.

 Αμέσως ο  Πάνος (Κοτσώνης) Νάκος, πηδάει απάνω φωνάζοντας. Αμάν !! Αφήστε τον άνθρωπο! Δίνω εγώ δυο κότες της  Θωμαίσιας, αφήστε τον άνθρωπο.  Το  αποτέλεσμα ήταν να πάρει κι αυτός μία στην πλάτη με τον υποκόπανο και τίποτε άλλο.

Σηκωθήκαμε με τον Πάνο και με τον Κώστα Φερεντίνο και φύγαμε τρομαγμένοι.   Τελικά ο άμοιρος ζωέμπορας, εκτελέστηκε.

Την επόμενη μέρα, πολύ πρωί, ο Άρης με τους αντάρτες του,  δια μέσου Σκάλας, (Ντόβρας) Πηγής, και του Λάπα-Στάνη, έστησε φυλάκια σε όλα τα υψώματα του Βελετζικού.  Αυτός, με λίγους αντάρτες και το πρωτοπαλίκαρό  του, τον   Καπετάν Λευτεριά, που φορούσε κασκόλ  κόκκινο βαμμένο με αίμα,  κατέβηκαν στο μοναστήρι της Ροβέλιστας.   ……………………

 Ίσως το γεγονός αυτό συνετέλεσε αποφασιστικά ώστε όλα τα γύρω χωριά, σχεδόν παμψηφεί, ν αποκηρύξουν τον κουμμουνισμό. 

Επομένως η βία ή η καλοσύνη δεν εξαρτάται ούτε από τα κόμματα, ούτε από την αριστερά,  ούτε από τη δεξιά,  εξαρτάται από το χαρακτήρα των ανθρώπων που Διοικούν και συμμετέχουν σ αυτά.  
Παντού υπάρχουν καλοί, παντού υπάρχουν και οι κακοί. 

ΑΠΟΨΕΙΣ Μάης 2012.  Κώστας Α. Παππάς