Ποιός θα φάει το βούτυρο και ποιός το ξινόγαλο;

Πριν πολλά – πολλά χρόνια μια Καλεντινιώτισσα ξεσκέπασε την καρδάρα, διαπίστωσε ότι το γάλα είχε «γινώσει» και βγήκε να φέρει το καδί να «κοπανίσει».  

Ένα «γατσούνι» (γατάκι)  πηγαίνοντας να φάει λίγο γάλα έπεσε μέσα στην καρδάρα. Γυρίζοντας η γυναίκα βλέπει το γατσούνι να κλωτσάει μέσα στο γάλα προσπαθώντας να βγει απ την καρδάρα.

Το πιάνει απ το λεμό το τινάζει δυο τρεις φορές πάνω απ την καρδάρα και το πετάει παραπέρα.

Ο σύζυγος παρακολουθώντας τη σκηνή λέει,

-         Ποπό τη βρομόγατα μας λώβιασε το γάλα.  Πέταξέ το  να το «φάει του γρούνι» .

-         Σιγά μη πετάξω το γάλα !  Ημείς θα το φάμε;;;  Θα το κοπανίσω . «Ο αστυνόμος θα φάει το βούτυρο κι ο δάσκαλος το ξινόγαλο», απάντησε η γυναίκα του.

Ο σύζυγος δεν ξαναμίλησε. «διαταγή τ αστυνόμου και τα σκλιά δεμένα» έλεγε η παροιμία.

Μη σας φαίνετε καθόλου παράξενο. Σήμερα συμβαίνουν ακόμα χειρότερα. Ο παραγωγός ραντίζει τα φρούτα με επικίνδυνα φάρμακα και την άλλη μέρα τα πουλάει. Ταΐζει τα κοτόπουλα ορμόνες και τα πουλάει χωρίς κανένα δισταγμό! Εμείς θα τα φάμε; ΟΧΙ, άλλοι θα τα φάνε ! λέει.  

Πάντα και πάντοτε, πάνω απ όλα, ήταν και θα παραμείνει, το προσωπικό συμφέρον.