Ήταν και οι τρείς ζητιάνοι στην περιοχή μας, φυσικά δεν παντρεύτηκαν και δεν απέκτησαν απογόνους.
Ο μακαρίτης ο Θόδωρας, ήταν πολύ ψηλός και αδύνατος. Γύριζε σ όλα τα χωριά της περιοχής μας. Περνούσε σπίτι, σπίτι και ζητούσε λίγο ψωμί, λίγο φαγητό. Γι τον ύπνο λιγότερο τον ενδιέφερε, κοιμόταν και μέσα στους αχυρώνες το χειμώνα, στην ύπαιθρο τις άλλες εποχές. Ποτέ δεν καθόταν στο ίδιο σπίτι πολλές μέρες και ποτέ δεν δούλευε. Πέθανε μια χειμωνιάτικη βραδιά, στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Νομίζω, τον έπιασε το χιόνι στο δρόμο μεταξύ Σκουληκαριάς - Βελεντζικού και εκεί άφησε την τελευταία του πνοή. Τον θυμάμαι αμυδρά, ήταν ψυχούλα θεέ.. σχόρεσέτον….
Ο Νίκο-Πανάος δεν έφευγε από την Καλεντίνη. Πήγαινε σε λίγα σπίτια της Καλεντίνης. Στο κάθε σπίτι που πήγαινε έμεινε μεγάλο χρονικό διάστημα, φυλάγοντας, ένα κοπάδι πρόβατα του οικοδεσπότη, χωρίς αμοιβή, το φαγάκι του μόνο ήθελε! Τσαπί και αλέτρι δεν πρέπει να έπιασε ποτέ. Δεν καταπιανόταν βαριές δουλειές. Όπου έμεινε το έπαιζε ΥΠΑΡΧΗΓΟΣ της οικογένειας. Διαταγές έδινε και ποτέ έπαιρνε! Αλλά και κανένα από τα μέλη δεν υπάκουε! Το Σοφούρη όπου τον εύρισκε τον μάλωνε και τον έδιωχνε.
Ο Νίκος το έπαιζε και κοινωνικός, δεν έλειπε από το καφενείο του Γιώρη Παππά. Είχε άποψη για όλα. Μεγάλη κόντρα είχε με το δάσκαλο Χρίστο Παπαγεωργίου. Κατηγορούσε το μακαρίτη για γυναικά και παραμυθά. Έχω μάλιστα ακούσει ότι στο καφενείο, είχε πει ………ήταν μπουρμπούλια (ξημέρωμα) ακόμα και βλέπω στο λόγγο σκυμμένο ένα άνθρωπο. Ζύγωσα λίγο να δω ποιος είναι και τι φκιάνει. Τράω! κι ήταν ο δάσκαλος σκυφτός. Μπροστά του, κάτι άσπριζε! Ο δάσκαλος να διαβάζει φημερίδα στο λόγγο;;!! Και που την ήβρε τη φημερίδα στο λόγγο;;!! Ζυγώνω κρυφά λίγο ακόμα, τράω! και τι να ειδώ! Δεν ήταν φημερίδα! Ήταν ο κ…….. της………..
Τέτοια έλεγε και γ αυτό δεν τολμούσε να τα βάλει και κανένας μαζί του……
Το Νίκο εγώ δεν τον θυμήθηκα, πέθανε πριν από τον Θόδωρα.
Ο Νάσιο-Μπλιάτσος, ήταν κι αυτός ψυχούλα, ήταν νεότερος από τους άλλους. Πρέπει να πέθανε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Το χαρακτηριστικό του ήταν η χοντρή κοιλιά. Ήταν πολύ χοντρή για την εποχή εκείνη. Πήγαινε σε λίγα σπίτια και καθάριζε τα χωράφια τους, φυσικά χωρίς αμοιβή, για ένα ΚΑΠΑΚΙ φαί. Στην εκκλησία του Αγιώρη ερχόταν όταν υπήρχαν μνημόσυνα. Όσο σιτάρι περίσσευε, το έτρωγε εκεί ή το έπαιρνε να το φάει άλλη μέρα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Α. Παππά «………..Στην Άνω Καλεντίνη, ήταν κάποιος Νίκο-Πανάγος. Ο Νίκος δεν πήγαινε γενικά σε όλα τα σπίτια του χωριού. Πήγαινε σε ορισμένα και εκεί που πήγαινε, έκανε το νοικοκύρη. Ήθελε να γίνεται όπως διάταζε αυτός η κάθε δουλειά. Σε κάθε άνθρωπο και προπαντός στις γυναίκες, τις είχε της κάθε μιας το παρατσούκλι της. Αν η νοικοκυρά κοίταζε να του τηγανίσει τυρί κι αυγά που ήταν το πιο επίσημο φαγητό για τον καλύτερο μουσαφίρη, εκείνος ζητούσε κουρκούτι που ήταν το τελευταίο φαγητό για την φτωχή οικογένεια…. Περνούσε πάλι στο χωριό μας, κάποιος Θόδωρος Σοφούρης ο οποίος πήγαινε σε όλα τα σπίτια και σε όσα περνούσε την ημέρα, έτρωγε σε όλα.
Φοβούνταν τον Νίκο κι όταν τον έβλεπε, έφευγε μακριά, παρ’ όλου που ήταν διπλός στο σώμα από τον άλλον………»
«…………. Ο δε Νίκος, σύμφωνα με τα ανέκδοτά του και τις θεωρίες πρόβλεπε την μέλλουσα κοινωνία, μπορούσε κανείς, να τον χαρακτηρίσει έναν πανούργο άνθρωπο για την εποχή εκείνη. Παρ’ όλα αυτά, οι άπειρες χωριάτισσες που δεν ήταν ικανές να γνωρίσουν την νοημοσύνη του, αφού τον έβλεπαν κουρελιάρη, βρόμικο και ψειριάρη, τον θεωρούσαν για χαζούλη και τον έθεταν παράδειγμα και λέγανε: Σαν το Νίκο Πανά(ο)!!...............»
Dimos Kafkiias ΣΗΜΕΙΩΣΗ Μάιος 2010 Ο ΘΟΔΩΡΟ ΣΟΦΟΥΡΗΣ ΠΕΘΑΝΕ ΟΝΤΩΣ ΚΑΠΟΥ ΤΟ 1960.ΗΤΑΝ ΣΕ ΜΙΑ ΧΙΟΝΟΘΥΕΛΛΑ ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΕ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ.ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΝΟΙΞΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΒΡΕΘΗΚΕ ΠΑΓΩΜΕΝΟΣ.ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΒΕΛΕΝΤΖΙΚΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΚΗΔΕΙΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ Μάιος 2010 του Makis Pappas: Η μητερα μου στον Δοδωρα...εβγαλε τα τσουρεπια και τα εδωσε.οσο για τον νασιο μπλετσιο τον γνωρισα και πρεπει να δωσουμε συγχαρητηρια στην οικογενεια στεφανου παππα που τον ειχαν μαζι τους...
Δυστυχώς, η δυστυχία στον πλανήτη και σήμερα ζει & βασιλεύει. Kapaka Pappas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε χωρίς φόβο και πάθος