Τα θαύματα του Αγίου Φανουρίου

 

     Ο Άγιος Φανούριος είναι ο Άγιος που προσφέρει σε όλους,  άμεσα τη βοήθειά του για την ανεύρεση  των χαμένων αντικειμένων μας,   χωρίς  «πολλά  ταξίματα».  Εμένα με βοήθησε πάμπολλες  φορές, απλά κάνοντας τρεις φορές το σταυρό μου και τάσσοντας   στην εκκλησία του ή και σε οποιαδήποτε  άλλη  εκκλησία να ένα  απλό κεράκι.  

     Πράγματι με βοήθησε πάρα πολλές  φορές να βρω χαμένα αντικείμενα. Απ αυτές,   4 φορές συνέβησαν  πολύ παράξενα  γεγονότα,  που εγώ δεν τα βλέπω σαν  απλή βοήθεια,  αλλά τα θεωρώ  θαύματα.   Α)  Ανεύρεση των κλειδιών που έχασα στο χώρο εργασίας μου. Β) Ανεύρεση  των κλειδιών που έχασα σε μια τεράστια παραλία στα Χανιά της Κρήτης. Γ)  Η ανεύρεση της χρυσής Παναγίτσας που έχασα μέσα μεγάλη θαλάσσια έκταση στην Κρήτη. Αυτά συνέβησαν  από το 1990 ως το  2010. Τα τελευταία χρόνια  και μέχρι 23/11/2020 δεν συνέβη κάτι το πολύ σημαντικό. 

Η πλειοψηφία όσων διάβασε  την ανεύρεση της χρυσής Παναγίτσας  ίσως  με χαρακτήρισε φαντασιόπληκτο ή ψεύτη.  Σήμερα θα περιγράψω  το 4^ο  θαύμα και ας με χαρακτηρίσετε  όπως θέλετε.

        Στο χωριό μου,  στις 23/11/2020,  κατά τις 12 το μεσημέρι πήγα να κόψω καυσόξυλα  δίπλα από ένα αγροτικό χωράφι μου.  Φεύγοντας   από το αυτοκίνητο φορούσα κανονικά τα γυαλιά που  βλέπω μακριά. Εκείνα που βλέπω κοντά,  τα  στερέωσα στο κεφάλι μου, στο ύψος της φαλάκρας, έχοντας  σκοπό πριν ξεκινήσω την εργασία  να τα τοποθετήσω σε ασφαλές μέρος.   Σε ένα μικρό χώρο  4 περίπου τμ. έκοψα 3 κουμαριές με το βενζινοπρίονο.  Κόβοντας τα μικρά κλαδιά και τους κορμούς σε μικρότερα τεμάχια,  βγήκε η αλυσίδα και το πριόνι έσβησε.   Η ώρα ήταν 12,30 περίπου,  αλλά μη έχοντας  μαζί μου το κατάλληλο κλειδί να αποκαταστήσω  τη βλάβη,  αποφάσισα να τερματίσω την εργασία. Ταυτόχρονα διαπίστωσα πως τα «γυαλιά της φαλάκρας μου» κάπου  έπεσαν.  Έψαξα  για 5 περίπου λεπτά σχολαστικά όχι μόνο τα 4 τμ. αλλά  7-8 τμ.  όπου υπήρχε πιθανότητα να μου έπεσαν, αλλά δεν τα βρήκα.  Ίσως  μου έπεσαν στη διαδρομή σκέφτηκα και  γύρισα στο αυτοκίνητο ψάχνοντας τη διαδρομή των 200 μέτρων επίσης σχολαστικά,  χωρίς να τα βρω.   Δεν πειράζει  είπα μέσα μου «θα τα βρω  αύριο με τη βοήθεια του Αγίου Φανουρίου, αφού  θα ξανάρθω να συνεχίσω την εργασία κοπής καυσόξυλων».

    Την επόμενη ημέρα 24/11/2020 στις 11.30΄  γύρισα στο ίδιο χώρο,  έκανα το τάμα μου και άρχισα σχολαστικά,  προσέχοντας μάλιστα μην πατήσω τα γυαλιά,  να απομακρύνω όλα τα ξύλα,  τα  ξυλαράκια και μικρά κλαδιά  στην επίμαχη έκταση των 7-8 τμ. (2Χ4 περίπου μέτρα).  Μετά τον καθαρισμό, έψαξα το έδαφος σπιθαμή - σπιθαμή για ένα περίπου δεκάλεπτο. Αφού ήμουν 100% σίγουρος πλέον,   ότι κάπου αλλού μου έπεσαν,  άρχισα να κόβω κουμαριές από πιο μακρινές  γύρω-γύρω αποστάσεις,  να τις πετώ στον καθαρισμένο χώρο των 7-8 τμ.  Εκεί έκοβα  τους κορμούς σε μικρότερα τεμάχια και από εκεί τα  μετέφερα  στην άκρη του χωραφιού μου.   Αυτά τα 7-8 τμ.  έγιναν βομβαρδισμένο  τοπίο, από τα πατήματά μου, το πέταμα   των  κορμών εκεί και τον επί τόπου τεμαχισμό τους.  Φαίνεται και στη φωτογραφία όπου μετά τη μεταφορά των ξύλων κάτω έμεινε  ένα στρώμα από  ξυλαράκια και  θρύψαλα των μικρών κλαδιών.   Λογικό θα ήταν αν υπήρχαν κάπου εκεί τα γυαλιά μου,  οι φακοί να γινόταν και αυτοί  θρύψαλα,  ενώ  ο σκελετός θα είχε καταστραφεί ολοσχερώς.   Η ώρα πήγε  13.10΄  όταν η βενζίνη  τελείωσε και το πριόνι έσβησε.   Αρκετά για σήμερα είπα, τοποθετώ το πριόνι στο μέσο του καθαρισμένου χώρου των 7-8 τμ.  και βγαίνω στο χωράφι να συγκεντρώσω  περισσότερο τα  ξύλα σε ένα σωρό. Κάνοντας και αυτή την τελευταία εργασία σε 3-4 λεπτά γυρίζω να πάρω το πριόνι και να φύγω για το αυτοκίνητο.

    Πριν λοιπόν φτάσω  στο καθαρισμένο χώρο των 7-8 τμ.  και σε απόσταση 3 περίπου  μέτρων από το πριόνι,   αντίκρισα  τα γυαλιά μου.  Ήταν βαλμένα παράλληλα  στο πριόνι και απείχαν από αυτό μια σπιθαμή  (20 περίπου εκατοστά).   Ήταν κλειστά σε εμφανέστατο σημείο, πάνω στα μικρά κλαδιά, λες και τα τοποθέτησε άνθρωπος !. Εκεί στην  ερημιά ήμουν ολομόναχος,  δεν υπήρχε «ψυχή».   Έμεινα «κάγκελο»,   δεν πίστευα στα μάτια μου.  Μετά από ένα λεπτό συνήλθα  από το σοκ,  μετακινήθηκα γύρω-γύρω   από το χώρο των 7-8 τμ.  Από παντού τα γυαλιά μου φαινόταν  πεντακάθαρα!   Τόσο καθαρά που φαινόταν ότι δεν έπαθαν κάποια ζημιά. Πλησιάζω τα πιάνω στα χέρια μου  και διαπιστώνω ότι δεν είχαν την παραμικρή βλάβη. Μόνο ψιλή σκόνη είχε  κολλήσει πάνω τους από τα ρινίσματα του πριονιού.

     Γιατί επιμένω  πως  το γεγονός αυτό είναι ένα   θαύμα;  1^ον  Ενώ τα γυαλιά μου πεσμένα στο κέντρο περίπου των 7-8 τμ.  φαινόταν πεντακάθαρα από απόσταση 4-5  μ. εγώ δεν τα βρήκα,  ενώ  έψαξα σχολαστικά σπιθαμή – σπιθαμή το χώρο  αυτό.  2^ον Την περισσότερη ώρα μέσα σ αυτό το χώρο εργαζόμουν,  χωρίς πάλι να τα βρω.    3^ον  πριν  3-4 λεπτά όταν τοποθέτησα το πριόνι,  πως δεν τα είδα ενώ  απείχαν μόνο μια σπιθαμή από αυτό; !   Με τα   γυαλιά   που φορούσα απλώς δεν μπορώ να διαβάσω  όχι να μη  βλέπω τόσο μεγάλα αντικείμενα σε ένα τόσο περιορισμένο  χώρο.    4^ον  Στο χώρο αυτό οι κορμοί των δέντρων και τα πατήματά μου,   κατά την ώρα  εργασίας μου,  θα έπρεπε να τα είχαν καταστρέψει ολοσχερώς. 5ον Λογικά θα έπρεπε να τα βρω  κάτω από τα θρυμματισμένα μικρά κλαδιά - ξυλαράκια ή ανάμεσα σ αυτά και όχι πάνω σ αυτά. 

      Γεννάται το ερώτημα  και γιατί ο Άγιος δεν σε βοήθησε, όπως άλλες φορές,  να τα βρεις από την πρώτη στιγμή;;;;;    Νομίζω  ότι μετά από πολλά χρόνια ήθελε να μου δείξει ότι συνεχίζει να είναι και θαυματουργός ! και προστάτης μου !  Αν τα έβρισκα σε 2 λεπτά  θεωρώντας  ότι ήταν φυσιολογικό να τα βρω  ίσως αμφέβαλα για  τη βοήθειά του. Αντίθετα το παραπάνω σκηνικό,  επιβεβαίωσε  την παρουσία του και την συμπαράστασή του.

Όταν άρχισα το ψάξιμο όλος ο χώρος αυτός ήταν πολύ καθαρότερος. Τον είχα καθαρίσει σχολαστικά.
 

     Δεν έχω κανένα,  μα κανένα λόγο να πω ψέματα. Απλώς προσπάθησα με κάθε λεπτομέρεια να περιγράψω ένα πολύ παράξενο  γεγονός.   Στα ΧΑΝΙΑ της Κρήτης την ημέρα εορτής του,  27 Αυγούστου,  πληθώρα πιστών συρρέει στις δικές εκκλησίες. Η  πλειοψηφία αυτών, προς τιμήν του,  πηγαίνει  πεζοπορία για να ανάψει  ένα κεράκι ή να προσφέρει  μια φανουρόπιτα που είχε τάξει.    

    Τη φωτογραφία την τράβηξα την μεθεπόμενη ημέρα, πού ξαναπήγα να κόψω καυσόξυλα,  από το σημείο που αντίκρισα, την πρώτη στιγμή, τα χαμένα γυαλιά.  Την ημέρα της ανεύρεσης είχα  σοκαριστεί τόσο πολύ,  που δεν σκέφτηκα να βγάλω φωτογραφία.   

Κώστας Α. Παππάς  ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ  2020.