Πριν το 1967 δεν υπήρχε τηλεόραση, υπήρχε όμως ελεύθερη Ραδιοφωνία !

Στην Καλεντίνη «πιάναμε»  το Ραδιοφωνικό σταθμό Βόρειο-Δυτικής Ελλάδας (ΚΕΡΚΥΡΑ).  Ακουγόταν πεντακάθαρα, ακούαμε μουσική, τραγούδια λαϊκά – δημοτικά και κυρίως ΕΙΣΗΣΕΙΣ. Ο σταθμός αυτός πρέπει να ήταν κρατικός. Στην αρχή των ειδήσεων πάντα έβαζε και εκείνο το περίφημο ηχητικό σήμα με τα κουδουνάκια.   

Στην Άρτα υπήρχε ένας ιδιωτικός ραδιοφωνικός σταθμός, στην Καλεντίνη δεν ακουγόταν καθαρά, αλλά δεν είχε τίποτε σημαντικό.

Ακούγαμε αρκετά καλά το ραδιοφωνικό σταθμό της Αμαλιάδας. Είχε πολύ ωραία Δημοτικά τραγούδια.

Τέλος ακούαμε και το ραδιοφωνικό σταθμό Φωκίδας. Έβαζε πολύ συχνά ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ. Επαναλάμβανε τα πολύ ωραία έργα  του Σπαθάρη.

Κατά το 1965 ήμουν μαθητής του Δημοτικού σχολείου ακόμη και το ξαδερφάκι μου ο Τάκης ήταν 4-5 χρονών.  Άκουγε τον Καραγκιόζη και του άρεσε πολύ.

Μια μέρα τον Ρώτησα,

-Τάκη θέλεις να δεις τον Καραγκιόζη;

-Πάρα πολύ, απάντησε ο Τάκης.

Τον ανέβασα πάνω σε μια τσίγκινη κουζίνα που είχε μπόλικη καπνιά. Αφού του έκανα κατάμαυρες τις παλαμίτσες των χεριών του από καπνιά, τώρα θα νίψουμε τα μούτρα μας, χωρίς νερό του λέω. Αρχίσαμε και οι δυο να τρίβουμε τις παλάμες μας στα πρόσωπά μας. Τα δικά μου χέρια ήταν καθαρά ενώ τα χεράκια του Τάκη έκαναν το μουτράκι του κατάμαυρο.

Τώρα του λέω, κατέβα σιγά-σιγά και πήγαινε στον καθρέφτη. Αυτή τη στιγμή στον καθρέφτη είναι μέσα ο ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ.

Βιαστικά-βιαστικά ο Τάκης πάει στον καθρέφτη και ακούω μια «τσιρίλα»!  Δεν μπορούσα να τον σταματήσω να κλαίει.

Τότε συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα και του καθαρίσω το προσωπάκι του. Βρύσες στα σπίτια τότε δεν υπήρχαν. Ο γυναίκες με τη βαρέλα κουβαλούσαν το νερό.  

Άς με συγχωρέσει το πάντα αγαπητό μου ξαδερφάκι. 

6 Μάη 2011 Κώστας Α. Παππάς