Καλώς ήρθατε!!!

Άν μας επισκεφτείτε, ευχόμαστε Κ α λ ό ... κ ο υ ρ ά γ ι ο ! ....... γίνονται καινούργιοι νόμοι, χωρίς να μας ζητούν τη γνώμη ! ........ Οκτώβριος 2010



Με κάθε επιφύλαξη, Κυριακή γιορτή και σχόλη νάταν η βδομάδα όλη .............
Η γενιά του πολυτεχνίου ξεκίνησε με καλές προθέσεις, αλλά στην πορεία οι περισσότεροι πρωτεργάτες με τις παρεούλες τους, έγιναν αριστεροί με δεξιές τσέπες, είπε "ανώνυμος πολίτης"
Οι αριστερές τσέπες σήμερα, είναι πιο γεμάτες απ τις δεξιές, είπε ο kapaka pappas
Είναι ορεινό χωριό, έδρα του Δήμου ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ. Απέχει 29 χιλ. από την Άρτα και 25,4 χιλ. από τον κόμβο της ΙΟΝΙΑΣ οδού, που κάποια μέρα θα τελειώσει. που θα πάει;Από 12 Απριλίου 2017 Λειτουργεί από Ρίζα ως κόμβο Αμφιλοχίας, μήκος 96 χλμ. και Σελλάδες-Πέρδικα 53 χλμ. 3-8-2017 ολοκλήρωση!

Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν - Αντιγόνη - (Μα να μισώ δεν έγινα, γεννήθηκα για να αγαπώ)


Άλλα θέματα - γεγονότα

Θόδωρο-Σοφούρης, Νίκο-Πανάος και Νάσιο-Μπλιάτσος

Κοινοποίηση  Τετάρτη, 26 Μαΐου 2010 στις 6:23 μ.μ. Ο Kapaka Pappas έγραψε:

Ήταν και οι τρείς ζητιάνοι στην περιοχή μας, φυσικά δεν παντρεύτηκαν και δεν απέκτησαν απογόνους.

Ο μακαρίτης ο Θόδωρας, ήταν πολύ ψηλός και αδύνατος. Γύριζε σ όλα τα χωριά της περιοχής μας. Περνούσε σπίτι, σπίτι και ζητούσε λίγο ψωμί, λίγο φαγητό. Γι τον ύπνο λιγότερο τον ενδιέφερε, κοιμόταν και μέσα στους αχυρώνες το χειμώνα, στην ύπαιθρο τις άλλες εποχές. Ποτέ δεν καθόταν στο ίδιο σπίτι πολλές μέρες και ποτέ δεν δούλευε. Πέθανε μια χειμωνιάτικη βραδιά, στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Νομίζω, τον έπιασε το χιόνι στο δρόμο μεταξύ Σκουληκαριάς - Βελεντζικού και εκεί άφησε την τελευταία του πνοή. Τον θυμάμαι αμυδρά, ήταν ψυχούλα θεέ.. σχόρεσέτον….
Ο Νίκο-Πανάος δεν έφευγε από την Καλεντίνη. Πήγαινε σε λίγα σπίτια της Καλεντίνης. Στο κάθε σπίτι που πήγαινε έμεινε μεγάλο χρονικό διάστημα, φυλάγοντας, ένα κοπάδι πρόβατα του οικοδεσπότη, χωρίς αμοιβή, το φαγάκι του μόνο ήθελε! Τσαπί και αλέτρι δεν πρέπει να έπιασε ποτέ. Δεν καταπιανόταν βαριές δουλειές. Όπου έμεινε το έπαιζε ΥΠΑΡΧΗΓΟΣ της οικογένειας. Διαταγές έδινε και ποτέ έπαιρνε! Αλλά και κανένα από τα μέλη δεν υπάκουε! Το Σοφούρη όπου τον εύρισκε τον μάλωνε και τον έδιωχνε.
Ο Νίκος το έπαιζε και κοινωνικός, δεν έλειπε από το καφενείο του Γιώρη Παππά. Είχε άποψη για όλα. Μεγάλη κόντρα είχε με το δάσκαλο Χρίστο Παπαγεωργίου. Κατηγορούσε το μακαρίτη για γυναικά και παραμυθά. Έχω μάλιστα ακούσει ότι στο καφενείο, είχε πει ………ήταν μπουρμπούλια (ξημέρωμα) ακόμα και βλέπω στο λόγγο σκυμμένο ένα άνθρωπο. Ζύγωσα λίγο να δω ποιος είναι και τι φκιάνει. Τράω! κι ήταν ο δάσκαλος σκυφτός. Μπροστά του, κάτι άσπριζε! Ο δάσκαλος να διαβάζει φημερίδα στο λόγγο;;!! Και που την ήβρε τη φημερίδα στο λόγγο;;!! Ζυγώνω κρυφά λίγο ακόμα, τράω! και τι να ειδώ! Δεν ήταν φημερίδα! Ήταν ο κ…….. της………..
Τέτοια έλεγε και γ αυτό δεν τολμούσε να τα βάλει και κανένας μαζί του……
Το Νίκο εγώ δεν τον θυμήθηκα, πέθανε πριν από τον Θόδωρα.

Ο Νάσιο-Μπλιάτσος, ήταν κι αυτός ψυχούλα, ήταν νεότερος από τους άλλους. Πρέπει να πέθανε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Το χαρακτηριστικό του ήταν η χοντρή κοιλιά. Ήταν πολύ χοντρή για την εποχή εκείνη. Πήγαινε σε λίγα σπίτια και καθάριζε τα χωράφια τους, φυσικά χωρίς αμοιβή, για ένα ΚΑΠΑΚΙ φαί. Στην εκκλησία του Αγιώρη ερχόταν όταν υπήρχαν μνημόσυνα. Όσο σιτάρι περίσσευε, το έτρωγε εκεί ή το έπαιρνε να το φάει άλλη μέρα.

Δυστυχώς, η δυστυχία στον πλανήτη και σήμερα ζει  &  βασιλεύει.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Α. Παππά «………..Στην Άνω Καλεντίνη, ήταν κάποιος Νίκο-Πανάγος. Ο Νίκος δεν πήγαινε γενικά σε όλα τα σπίτια του χωριού. Πήγαινε σε ορισμένα και εκεί που πήγαινε, έκανε το νοικοκύρη. Ήθελε να γίνεται όπως διάταζε αυτός η κάθε δουλειά. Σε κάθε άνθρωπο και προπαντός στις γυναίκες, τις είχε της κάθε μιας το παρατσούκλι της. Αν η νοικοκυρά κοίταζε να του τηγανίσει τυρί κι αυγά που ήταν το πιο επίσημο φαγητό για τον καλύτερο μουσαφίρη, εκείνος ζητούσε κουρκούτι που ήταν το τελευταίο φαγητό για την φτωχή οικογένεια….  Περνούσε πάλι στο χωριό μας, κάποιος Θόδωρος Σοφούρης ο οποίος πήγαινε σε όλα τα σπίτια και σε όσα περνούσε την ημέρα, έτρωγε σε όλα.
Φοβούνταν  τον Νίκο κι όταν τον έβλεπε, έφευγε μακριά, παρ’ όλου που ήταν διπλός στο σώμα από τον άλλον………»
«…………. Ο δε Νίκος, σύμφωνα με τα ανέκδοτά του και τις θεωρίες πρόβλεπε την μέλλουσα κοινωνία, μπορούσε κανείς, να τον χαρακτηρίσει έναν πανούργο άνθρωπο για την εποχή εκείνη. Παρ’ όλα αυτά, οι άπειρες χωριάτισσες που δεν ήταν ικανές να γνωρίσουν την νοημοσύνη του, αφού τον έβλεπαν κουρελιάρη, βρόμικο και ψειριάρη, τον θεωρούσαν για χαζούλη και τον έθεταν παράδειγμα και λέγανε: Σαν το Νίκο Πανά(ο)!!...............»





Dimos Kafkias  
Ο ΘΟΔΩΡΟ ΣΟΦΟΥΡΗΣ ΠΕΘΑΝΕ ΟΝΤΩΣ ΚΑΠΟΥ ΤΟ 1960.ΗΤΑΝ ΣΕ ΜΙΑ ΧΙΟΝΟΘΥΕΛΛΑ ΚΑΙ ΖΗΤΗΣΕ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ.ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΝΟΙΞΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ ΒΡΕΘΗΚΕ ΠΑΓΩΜΕΝΟΣ.ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΒΕΛΕΝΤΖΙΚΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΚΗΔΕΙΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΑ.
ΠΑΝΤΩΣ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ.ΜΠΡΑΒΟ.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ του   Makis Pappas    
Η μητερα μου στον Δοδωρα...εβγαλε τα τσουρεπια και τα εδωσε.οσο για τον νασιο μπλετσιο τον γνωρισα και πρεπει να δωσουμε συγχαρητηρια στην οικογενεια στεφανου παππα που τον ειχαν μαζι τους...

Νερόμυλος, Μαντάνι και Νεροτροβιά

by Kapaka Pappas on Παρασκευή, 3 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:08 μ.μ.
Ευτυχώς, στην Καλεντίνη ακόμη υπάρχει σε λειτουργία ο νερόμυλος. Οι νέοι και οι νέες τις περιοχής μας έχουν τη δυνατότητα να επισκεφτούν το νερόμυλο και να δουν πως από τα παλιά χρόνια οι πρόγονοί μας χρησιμοποιούσαν τη δύναμη του νερού για να αλέσουν το σιτάρι και το καλαμπόκι. Οι παλιοί μυλωνάδες   διηγούνταν και ιστορίες με τα κατορθώματά τους! Συνήθως καυκιόντουσαν για τις ερωτικές τους επιτυχίες! Σήμερα, ο Λάκης θα τους δείξει μόνο πως αλέθει ο μύλος του.
Η νεροτροβιά  και το μαντάνι ήταν τα εργαλεία με τα οποία οι πρόγονοί μας τα μάλλινα υφάσματα μετά τον αργαλειό με κατάλληλη επεξεργασία τα έκαναν, πιο κρουστά, πιο μαλακά και ολοκάθαρα για τη μετέπειτα χρήση τους.

Η νεροτροβιά είχε κάνουλα όπως και ο νερόμυλος για να αναπτύσσει μεγάλη δύναμη το νερό. Κάτω από την κάνουλα, ήταν ένα  τεράστιο βαρέλι σαν καδί. Το νερό που έβγαινε με τεράστια πίεση από μια μικρή οπή της κάνουλας, ανακάτευε συνέχεια τα μάλλινα υφάσματα, τις βελέντζες και τις φλοκάτες μέσα σ όλο τον κάδο.
Το μαντάνι ήταν ίδιο με την νεροτροβιά.   Κοντά στην οπή της κάνουλας είχε επί πλέον και δυο ξύλινους κόπανους, οι οποίοι με τη δύναμη του νερού  κοπανούσαν δυνατά και ρυθμικά τα μάλλινα υφαντά. Με τον τρόπο αυτό γίνονταν  ακόμα καλλίτερη η επεξεργασία των υφαντών.  Νεροτροβιά είχα δει να λειτουργεί, μαντάνι όχι.
Το μαντάνι και η νεροτροβιά δούλευαν μόνο τις εποχές με ζεστά και καθαρά νερά. Το Χειμώνα τα κρύα νερά δεν έκαναν καλή επεξεργασία. Η επεξεργασία στα χοντρόρουχα διαρκούσε τουλάχιστο 24 ώρες. 

Ο Ανδρέας Παππάς στο βιβλίο του «Η ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗ» γράφει:  
  ……….  Οι νερόμυλοι που λειτουργούσαν τα παλαιά χρόνια, ήταν οι ακόλουθοι:
Στη θέση Καρφί, ο μύλος του Βασιλάκη-Κλάγκου.
Στη θέση Κωτσιλέϊκα, ο μύλος του Μήτσιου-(Ζέκιου) Κωτσίλα.
Στη θέση Βαντέϊκο ο μύλος του Νίκου «Κάσιου» Κλάγκου
Στη θέση Παλαιόλακα ο μύλος του Κώστα Κλάγκου.
Στη θέση Καμαρούλα ο μύλος των αδελφών Γεωργόπουλου.
Στη θέση Μέγας Κάμπος ο μύλος αδελφών Σολωμού και
στη θέση Πλακουτσέϊκα, ο μύλος του Φώτη Πλακούτση.
Στους παραπάνω μύλους, αναφέρονται οι αρχικοί ιδιοκτήτες. Μετά τους παρέλαβαν οι κληρονόμοι και όλοι αυτοί οι μύλοι δούλευαν ικανοποιητικά τους μήνες που είχαν νερό. Δυστυχώς άρχισαν να χάνουν το κύρος τους, από το 1960 περίπου, που εγκατέλειψαν οι κάτοικοι του χωριού, τα καλαμπόκια. Προμηθεύονταν αλεύρια από τους αλευρόμυλους της Θεσσαλίας. Τελικά από τους μύλους, λειτουργεί μόνον ο μύλος του Γεωργόπουλου, δυο-τρεις μήνες το χειμώνα.


Φωτογραφίες  «ο νερόμυλος της ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗΣ» του alkissak  στο  Google Earth









Άγιος Παρθένιος

Dimos Kafkias  Κυριακή 4 Ιουλίου  2010,  στις 10:12 π.μ.   

 ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΠΡΟΦΙΛ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΡΘΕΝΙΟ.ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΖΩΩΝ.ΤΟ 1740 ΜΕΤΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΡΑΔΟΒΥΖΙΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΒΡΑΓΚΙΑΝΑ ΣΤΟ ΒΕΛΕΝΤΖΙΚΟ.ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ΤΟ 1777 ΕΝΩ ΠΡΙΝ ΕΙΧΕ ΚΑΘΑΙΡΕΘΕΙ. ΑΓΙΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΟ 1812 Ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΣΤΕΓΟΣ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΖΟΥΣΕ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ.ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑΟΣ ΔΕΝ ΚΤΙΣΤΗΚΕ ΠΡΟΣ ΤΙΜΗ ΤΟΥ. Η ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙΤΑΙ ΣΤΟ ΝΑΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ ΒΕΛΕΝΤΖΙΚΟΥ.ΕΟΡΤΑΖΕΤΑΙ ΣΤΙΣ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ.                                     

Dimos Kafkias  Κυριακή 4 Ιουλίου  2010,  στις 10:22 μ.μ.
ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΑΓΙΟΓΡΑΦΗΣΕ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΙΧΑΛΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΤΟ 1973. ΤΗΝ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ (ΤΕΧΝΙΤΗ ΠΑΛΑΙΩΣΗ - ΑΝΤΙΓΡΑΦΑ) ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΤΟ 1997.ΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΜΕ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΜΙΚΡΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ (0.17 Χ 0.25) ΚΑΙ ΧΑΜΗΛΟΥ ΚΟΣΤΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ.

   Dimos Kafkias11 Φεβρουαρίου στις 10:04 μ.μ. 
 ΒΕΛΕΝΤΖΙΚΟ. Η ΛΕΙΨΑΝΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ. ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΗΣ Ι.Μ ΑΡΤΑΣ (ΑΛΗΘΕΙΑ Η ΠΑΛΙΑ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΞΙΑΣ ΠΟΥ ΝΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ).   Φυλλατε την κωμην βελεντζικου και την σην πατριδα απο πασης Πατερ οργης και τοις προσκυνουσι την Καραν σου τη θειαν Παρθενιε εξαιτει το θειον ελεος.( ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ. Απο τον αγιορειτη υμνογραφο μοναχο ΓΕΡΑΣΙΜΟ ΜΙΚΡΑΓΙΑΝΙΤΗ )

Η  Παναγία της Ροβέλιστας
Φωτογραφίες  του:    Dimos Kafkiias 9 Μαρτίου 2010  στις 9:53 μ.μ.


Ι.Μ ΡΟΒΕΛΙΣΤΑΣ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΞΕΚΙΝΑ ΤΟ ΔΕΚΑΤΟ ΑΙΩΝΑ.ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΕ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1854. ΞΑΝΑΚΤΙΣΤΗΚΕ ΤΟ 1856.ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΣΕΙΣΜΟ ΤΟΥ 1967 Ο ΠΑΤΗΡ ΜΗΤΡΟΦΑΝΗΣ ΤΟ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΞΑΝΑΕΚΤΙΣΕ




ΣΗΜΕΙΩΣΗ  του Dimos Kafkiias:
 ΡΟΒΕΛΙΣΤΑ.Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΚΤΗΤΟΡΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ Π. ΜΗΤΡΟΦΑΝΗ.
Dimos Kafkias  10 Αυγούστου στις 10:39 μ.μ.

 Ενταυθα υπαρχει και η εν τω Γενεθλιω της Θεοτοκου σεμνυνομενη Μονη Ροβελιστα καλουμενη εικοδομηθεισα περι τα μεσα του 10 αιωνος και καταστραφεισα υπο των Οθωμανικων στιφων τω 1854 ετει εκ θεμελιων αλλα τω 1856 δαπανη ιδια και συνδρομη των ευσεβων ανηγερθη εκ νεου και αρκουντως εκαλλωπιθη. Εν αυτη σωζεται αρχαια και θαυματουργος εικων της Θεοτοκου μετριου μεγεθους κεκοσμημενη πασα δι αργυρου καθαρου. Ταυτην οι εγχωριοι καλουσαν Μοσχοβισσαν πιστευοντες οτι απεσταλη εκ της Μοσχας προ 800 ετων. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ 1884
 Dimos Kafkias  2  Σεπτεμβρίου 2010  στις 0:39 μ.μ
 TO 1963 ΜΕ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΕΓΙΝΕ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ. ΤΟ ΑΝΕΛΑΒΕ Η ΜΟΝΑΧΗ ΑΝΔΡΙΑΝΗ ΑΔΕΡΦΗ ΤΟΥ Π. ΜΗΤΡΟΦΑΝΗ.ΣΗΜΕΡΑ ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΧΗ ΘΕΟΚΤΙΣΤΗ.Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΡΑΔΟΒΥΖΙΝΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΜΕ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΚΥΡΗΞΕ ΤΗ ΡΟΒΕΛΙΣΤΑ ΠΡΟΣΤΑΤΙΔΑ ΤΩΝ ΡΑΔΟΒΥΖΙΝΩΝ. ΜΕΤΟΧΙΑ ΤΗΣ ΡΟΒΕΛΙΣΤΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΚΟΚΚΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (ΤΕΜΠΛΕΣ) Η ΜΟΝΗ ΣΕΛΤΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗΣ (ΜΠΟΤΣΗ).

Η φωτογραφία αυτή είναι από το facebook του Makis Pappas 






Θαύματα, Άγιος Φανούριος

 

by Kapaka Pappas on Τρίτη, 14 Σεπτεμβρίου 2010 στις 1:18 μ.μ.
Θαύμα είναι,  ότι σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους είναι ακατόρθωτο. Αν το 1700 μ.χ. παρουσιαζόταν ένας άγνωστος άνθρωπος,  σ ένα ευρωπαίο μορφωμένο ή επιστήμονα της εποχής και του έλεγε:  Πάρε αυτό το μηχάνημα (κινητό), βάλτο στο αυτί σου και μίλα με τον Αδελφό σου στην ΑΜΕΡΙΚΗ. Ο επιστήμονας μετά την ομιλία τι θα πίστευε;  Απλά θα πίστευε ότι ο άγνωστος είναι φακίρης και τον εξαπάτησε ή  ότι ο άγνωστος μπορεί να κάνει ΘΑΥΜΑΤΑ.  Γιατί; Επειδή το 1700,  ήταν άγνωστος ο θαυματουργός Φυσικός νόμος της διάδοσης μέσω ατμόσφαιρας των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων. Την εποχή εκείνη,  με ένα μηχάνημα που χωρά στην παλάμη του χεριού σου,  να μιλάς από την ΕΥΡΩΠΗ και αυτοστιγμεί να σε ακούνε στην ΑΜΕΡΙΚΗ,  ξεπερνούσε και τα όρια,  της πιο αχαλίνωτης επιστημονικής φαντασίας.
Καθημερινά ακούμε ότι έγινε ένα θαύμα !  Κάποιοι σταυροκοπιούνται,  οι πολλοί χασκογελούν λέγοντας, αυτή η γυναίκα δεν είναι στα καλά της, συνέχεια στις εκκλησιές τρέχει. Αυτή η γυναίκα τα λέει για να εντυπωσιάσει,  κάτι κρύβεται πίσω από το θαύμα που ομολογεί ότι είδε !  Εγώ πάντως πιστεύω πως λίγοι άνθρωποι είναι απατεώνες και ομιλούν για ανύπαρκτα θαύματα. Η πλειοψηφία έχει δίκιο.  Πράγματι, μπροστά μάτια τους, είδαν να συμβαίνουν  πράγματα,  που δεν εξηγούνται με τη λογική.  Διαπίστωσαν, ότι αυτό το γεγονός δεν εξηγείται από κανένα γνωστό στην επιστήμη,  φυσικό νόμο.  Επομένως, δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο παρά ένα θαύμα !.  Πιστεύω πως η πλειοψηφία λέει την αλήθεια, επειδή και σ εμένα συνέβησαν γεγονότα που δεν εξηγούν οι ΦΥΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ,  ούτε Η ΛΟΓΙΚΗ.

 Μετά τα 18 μου χρόνια, διάβαζα όταν εύρισκα,  κάποια βιβλία που περιέγραφαν ιστορίες Παραφυσικών φαινομένων. Τότε σπάνια κυκλοφορούσαν.  Τα διάβαζα μόνο από περιέργεια, δεν πολυπίστευα το περιεχόμενό τους.  Διάβασα για εξωγήινους, για αρπαγές από εξωγήινους, για τηλεπάθεια, για τηλεκίνηση, για υπνωτισμό, για πνεύματα, για μετενσάρκωση ! Νόμιζα, ότι ο κάθε συγγραφέας, πιάνει την τρίχα και την κάνει τριχιά.

Μετά τα 30αντα μου χρόνια, ένας άνθρωπος χωρίς να γνωρίζει τίποτα άλλο πέρα  απ τα όνομά μου, σε τυχαία συνάντηση, άρχισε να μου μιλάει για γεγονότα που μου είχαν συμβεί στο παρελθόν. Μου κέντρισε την περιέργεια και του έκανα ερωτήσεις  για το παρελθόν μου, απάντησε ευθέως και με εξέπληξε αφάνταστα. Τον ρώτησα και για πράγματα του μέλλοντος και σ αυτά  απαντούσε με ευθύτητα. Όσα  είπε για το μέλλον,  μου φάνηκαν παράλογα, δεν τα πίστεψα, αλλά  έμειναν βαθιά χαραγμένα στη μνήμη μου. Μετά από λίγα χρόνια ένα -  ένα τα είδα να επαληθεύονται. Σε μια δεκαετία,  όλα έγιναν όπως μου τα είπε!!!

Κάπου εκεί στα 35 χρόνια μου, ένα φιλικό άτομο, σε τυχαία συζήτηση, ισχυριζόταν ότι με ένα χρυσό αντικείμενο, αν το κρατήσουμε κρεμασμένο πάνω απ την παλάμη κάθε ατόμου, ανάλογα με τις κινήσεις που θα κάμει (κύκλους ή ευθείες γραμμές) μπορούμε να προβλέψουμε πόσα παιδιά θα κάνει. Όλη η παρέα το θεωρήσαμε κουφό. Μας διηγούνταν ιστορίες της γιαγιάς του και όλοι γελούσαμε. Άνοιξε την αριστερή σου παλάμη μου λέει. Παίρνει ένα χρυσό σταυρό κρεμασμένο σε χρυσή αλυσίδα.  Ο σταυρός αφού άγγιξε την παλάμη μου,  τον σήκωσε ένα πόντο πιο ψηλά. Σε λίγα δευτερόλεπτα άρχισε να διαγράφει μια ευθεία γραμμή, κινούμενος παράξενα συνέχεια διέγραφε πάντα ευθείες γραμμές.  Τον ακουμπά πάνω στην παλάμη  μου και τον ξανασηκώνει τραβώντας τον απ την κορυφή της αλυσίδας. Σε λίγα δευτερόλεπτα άρχισε να διαγράφει πάνω απ την παλάμη μου μεγάλους κύκλους. Τον ακουμπά ξανά στην παλάμη μου, τον ξανασηκώνει και ο σταυρός δεν κινείται καθόλου. ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ μου λέει, ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ.  Πάλι γελάσαμε όλοι, αλλά η σκηνή μου έμεινε πάλι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη. Μετά από δυο χρόνια παντρεύτηκα, πρώτα γεννήθηκε η κόρη μου και αργότερα ο γιός μου.
Ήμασταν μια μεγάλη παρέα και εντελώς τυχαία θυμήθηκα την ιστοριούλα, την είπα και όλοι γέλασαν ! Σύμπτωση μου είπαν. Βάσω φέρει το χέρι σου,  λέω στη γυναίκα μου. Βγάζω την αλυσίδα με το σταυρό που φορούσα, κάνω το πείραμα στην παλάμη της, και δείχνει ΚΟΡΙΤΣΙ, ΑΓΟΡΙ, ΤΕΛΟΣ. Όλοι σιώπησαν. Εσείς οι παντρεμένοι και οι παντρεμένες, που έχετε παιδιά ανοίξτε όλοι τις παλάμες σας τους λέω. Κάνω το πείραμα στο πρώτο ζευγάρι, κάνω στο δεύτερο και έπειτα σε ένα τρίτο πολύτεκνο ζευγάρι. Το πείραμα πέτυχε 100%, χωρίς κανένα λάθος και στις 6 παλάμες.  Όλοι σοβαρεύτηκαν και κανείς δεν μπορούσε να δώσει εξηγήσεις.   Το πείραμα το επανέλαβα αργότερα και πολλά άλλα ζευγάρια με απόλυτη επιτυχία. Σε ένα ζευγάρι φαίνεται ότι θα κάνει ένα ακόμη παιδί, δεν το πιστεύει, νέοι είναι ακόμα, είδομεν.  Στατιστικά επαληθεύτηκε τόσες φορές που είναι αδύνατο να είναι σύμπτωση.  
Αυτό όμως το απλό πραγματάκι αν το καλοσκεφτούμε, έχει τεράστια επιστημονική αξία. Είναι ατράνταχτη απόδειξη της ύπαρξης του πεπρωμένου.  Όταν από μωρό στο χέρι του ενός αγοριού, υπάρχει ο προγραμματισμός της ζωής του,  ΘΑ ΖΗΣΕΙ, ΘΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ, ΘΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΩΡΙΝΗ ΗΛΙΚΙΑ,   και θα κάνει (ΚΟΡΗ-ΚΟΡΗ-ΚΟΡΗ-ΚΟΡΗ- ΚΟΡΗ- ΑΓΟΡΙ),  Αφού συναντήσει στη ζωή τη γυναίκα που και σε εκείνης το χέρι από κοριτσάκι είναι γραμμένο να κάνει  (ΚΟΡΗ-ΚΟΡΗ-ΚΟΡΗ-ΚΟΡΗ- ΚΟΡΗ- ΑΓΟΡΙ),  δεν υπάρχει απλώς το πεπρωμένο,  αλλά μπορούμε να πούμε πως η ζωή του ζευγαριού αυτού είναι μια βιντεοταινία,  που όλα είναι προδιαγεγραμμένα.  Η επιστήμη τα γνωρίζει,  αλλά σιωπά, επειδή δεν μπορεί να εξηγήσει  το ΘΕΪΚΟ ΝΟΜΟ, ΤΟ ΝΟΜΟ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ή  το φυσικό νόμο, που επαληθεύει αυτό το ΠΕΙΡΑΜΑ!!!  Όταν η επιστήμη σιωπά,  σταματώ και εγώ εδώ να ομιλώ!!! 

 Πρέπει να ήταν Φθινόπωρο του 1990,  ημέρα Παρασκευή μεσημέρι στο χώρο της εργασίας μου, κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι έχασα τα κλειδιά μου. Πολλά κλειδιά, τα περισσότερα της δουλειάς μου, δυο του σπιτιού μου και ένα του αυτοκινήτου μου.  Αφού τα έψαξε για λίγη ώρα, στα πιθανότερα σημεία άρχισα να αγωνιώ και να ρωτώ τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες μήπως τα είδαν.  Όχι απαντούσαν όλοι. Ένας συνάδελφος μου λέει: για να τα βρεις, στο χάος που επικρατεί εδώ, πρέπει να τάξεις κεράκι στον  Άγιο Φανούριο ! Τι άγιος είναι αυτός,  εγώ δεν τον ξανάκουσα,  του λέω !  Α!!! ο Άγιος Φανούριος όλα τα φανερώνει!  απάντησαν κι άλλοι συνάδελφοι. Τάξε του ένα κεράκι,  μου λέει ο συνάδελφος.  Το έταξα, του λέω.  Πήγαινε στο Γραφείο σου, ηρέμησε και θα βρεθούν μου απαντά.   Έπειτα φώναξε δυνατά να ακούσουν 50-60 συνάδελφοι και συναδέλφισσες.  Κοιτάξτε γύρω σας, αν βρείτε ένα μάτσο κλειδιά είναι του Κώστα, τα έχασε. Μέσα σε δέκα λεπτά μια συναδέλφισσα τα βρήκε και μου τα έφερε. Πριν από μια περίπου ώρα μέσα σε μια ντουλάπα υπηρεσιακών φακέλων, χρειάστηκα και άνοιξα ένα υπηρεσιακό ΝΤΟΣΙΕ  (φάκελο), κλείνοντας το ΝΤΟΣΙΕ τα κλειδιά έμειναν μέσα. Η συναδέλφισσα πριν λίγα λεπτά της ώρας, χρειάστηκε το ίδιο ΝΤΟΣΙΕ και ανοίγοντάς το,  βρήκε τα κλειδιά μου.  Μόλις το θυμήθηκα με έπιασε κρύος ιδρώτας, το ΝΤΟΣΙΕ   αυτό σπανιότατα το χρησιμοποιούσαμε, εκεί θα μπορούσε τα κλειδιά μου να μείνουν για μήνες χωρίς κανείς να τα εντοπίσει. Σημειωτέο είναι ότι  μερικά υπηρεσιακά κλειδιά ήταν πολύ σημαντικά,  δεν υπήρχαν και αντικλείδια (κλειδί χρηματοκιβωτίου). Έφτασε το Σαββατοκύριακο και εγώ ξέχασα τον Άγιο Φανούριο. Την επόμενη Παρασκευή την ίδια περίπου ώρα, ξαναχάνω τα ίδια κλειδιά.  Θυμήθηκα το τάμα και λέω, να με συγχωρήσεις Άγιέ μου! Βρες μου τα κλειδιά και  θα έρθω να σου ανάψω δυο κεράκια!  Σε δέκα λεπτά της ώρας, τα βρήκε ένας συνάδελφος  και μου τα έφερε. Αυτή τη φορά τα ξέχασα μέσα σε μια μηχανογραφημένη κατάσταση του ΙΚΑ. Την κατάσταση αυτή την ξεφυλλίζαμε συνέχεια και ήταν πολύ εύκολο τα κλειδιά να βρεθούν. Το απόγευμα άνοιξα το χάρτη των Αθηνών να βρω ένα παρεκκλήσι του Αγίου.  Που ήταν; στο υπόγειο του Αγίου Δημητρίου Αμπελοκήπων, στην πλησιέστερη από το σπίτι μου εκκλησία!!!. Την Κυριακή με ευλάβεια άναψα στον Άγιο Φανούριο τα δυο ΚΕΡΑΚΙΑ.  

Πρέπει να ήταν το 1991.  Με τη γυναίκα μου κάναμε διακοπές στην ΚΡΗΤΗ. Κάποια μέρα λίγο πριν το μεσημέρι, κατεβήκαμε στη Γεωργιούπολη για μπάνιο. Εκεί που παρκάραμε το αυτοκίνητο είχε πολύ κόσμο, γι αυτό προχωρήσαμε  αμμουδιά – αμμουδιά περισσότερο από ένα χιλιόμετρο μέχρι που φτάσαμε σ ένα ερημικό σημείο.  Βάλαμε στην άμμο τις πετσέτες μας και μπήξαμε  μια ομπρέλα για σκιά. Κάμε το μπάνιο μας, κρατούσαμε καφέδες ήπιαμε και νεράκι και σε δυο ώρες επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο. Ψάχνουμε το τσαντάκι μας, τα πράγματά μας όλα, πουθενά το κλειδί του αυτοκινήτου. Σιγουρευτήκαμε ότι κάπου το χάσαμε. Η αμμουδιά πήγαινε – έλα,  ήταν παραπάνω από 2 χιλιόμετρα, αλλού ήταν πολύ πλατιά, αλλού στένευε, κάπου – κάπου περπατώντας,  πλησιάζαμε τη θάλασσα και σε άλλα σημεία απομακρυνόμασταν από τη θάλασσα. Στην άμμο παντού πατημασιές, σκεφτήκαμε ότι αν μας έπεσε στη διαδρομή δεν υπάρχει καμία δυνατότητα να το βρούμε. Έταξα κεράκι στον Άγιο Φανούριο και ξεκίνησα να πάω να ψάξω εκεί που κατασκηνώσαμε.  Αν έπεσε εκεί,  υπήρχε ελπίδα να το βρω. Περπατώντας σκυφτά, πέρα από τα μισά της διαδρομής είδα,  κάτω στην άμμο,  μπροστά στα πόδια μου,  ένα κλειδί, ήταν το κλειδί του αυτοκινήτου μου.  Το έπιασα στα χέρια μου το κοιτούσα και δεν το πίστευα. Εντελώς τυχαία πέρασα από το σημείο, που μου είχε πέσει το κλειδί.  Έκανα το σταυρό μου και είπα ο Άγιος έκανε το ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ.   Πέρασα από ένα παρεκκλήσι του ΑΓΙΟΥ και άναψα το κεράκι.  Εγώ πράγματι για θαύμα το θεώρησα και το έλεγα σε όλους. Κανείς δεν παραξενευότανε, γιατί στα ΧΑΝΙΑ στον  ΑΓΙΟ πιστεύουν πολύ, τον τιμούν πολύ και τον γιορτάζουν με ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΕΣ στις 27 Αυγούστου.  Το άκουσε και ο μπατζανάκης μου, ο  Χανιώτης. Τι να σου πω μου απάντησε, Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ κάνει θαύματα. Εγώ ήμουν στη θάλασσα  με μια παρέα. Κάναμε μπάνιο για πολύ ώρα. Όταν βγήκαμε στην αμμουδιά,  διαπίστωσα ότι μέσα στη θάλασσα, έχασα το σταυρό μου.  Είχα ακούσει για τον Άγιο θαυμαστές ιστορίες. Λέω στους φίλους, μπαίνω στη θάλασσα να τον βρω, όλοι μαζί μου απάντησαν, μήπως τρελάθηκες ΒΑΓΓΕΛΗ;;;   ΟΧΙ,  έταξα κεράκι στο Άγιο  Φανούριο. Προχώρησα αρκετά μέσα στη θάλασσα και σε κάποιο σημείο άρχισα να κάνω βουτιές.  Την Τρίτη φορά βουτώντας στο βυθό ΒΡΗΚΑ ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ ΜΟΥ.  Κανείς μας δεν μπορούσε να το πιστέψει……….
Πέρασαν χρόνια πολλά και δεν χρειάστηκα τη βοήθεια του ΑΓΙΟΥ.  Φέτος το καλοκαίρι σε μια βραχώδη περιοχή των Χανίων, κάνοντας το μπάνιο μου, εντόπισα ένα κοπάδι αθερίνες. Βγαίνω στην ακτή,  αρπάζω το αθερινόδιχτο  και ξαβαβουτώ στη θάλασσα. Πλησιάζοντας το σημείο που είχα δει τις αθερίνες, διαπίστωσα ότι η χρυσή αλυσίδα που φορούσα στο λαιμό έχει ξεκουμπώσει και  κόλλησε στο δίχτυ, πιο κάτω ξέχωρα,  πάνω στο δίχτυ μπλέχτηκε ο σταυρός μου. Η Παναγίτσα που συνόδευε το σταυρό μου δεν φαινόταν ΠΟΥΘΕΝΑ. Έπιασα προσεκτικά με το ένα μου χέρι, το σταυρό και την αλυσίδα και κολυμπώντας βγήκα στην πλησιέστερη ακτή. Αφού τοποθέτησα την αλυσίδα και το σταυρό σε ασφαλές σημείο, άρχισα να κάνω βουτιές προκειμένου να βρω την Παναγίτσα.  Που να βρεις την Παναγίτσα στην άβυσσο!  Κάτω στο βυθό, σε βάθος 2,5 ως 3 μέτρα,  ήταν χαράδρες, μεγάλες πέτρες,  μικρές πέτρες και  χαλίκια. Αν έλεγες σε κάποιον,  ότι κάπου εδώ, μέσα στη θάλασσα,  έχασα ένα χρυσαφικό και θα ψάξω να το βρω, ΤΡΕΛΟΣ ΠΑΠΑΣ ΣΕ ΒΑΦΤΗΣΕ, θα σου απαντούσε.  Άρχισα να ψάχνω και τις αθερίνες,  αλλά ούτε και εκείνες εντόπισα, προφανώς απομακρύνθηκαν.  Μετά από 20 λεπτά της ώρας βγήκα στην ακτή.  Ξεκουράστηκα λίγο, έταξα κεράκι στον ΑΓΙΟ,  καθάρισα τη μάσκα μου και ξανάπεσα. Από την επιφάνεια της θάλασσας, προχωρώντας σιγά – σιγά παρατηρούσα το βυθό.  Κάποια πετραδάκια και χαλίκια του βυθού λαμπίριζαν κάπως.  Πέρασαν περισσότερα από 3 λεπτά όταν παρατήρησα,  πως σε κάποιο σημείο κάτι λαμπίριζε περισσότερο. Χαλίκι ασπρότερο θα είναι σκέφτηκα, αλλά ας κάνω και την πρώτη μου βουτιά. Βουτώντας όταν πλησίασα στο μισό μέτρο άρχισα να διακρίνω ότι αυτό που λαμπίριζε περισσότερο ήταν η χρυσή ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ.  Για  μένα αυτό ήταν το τρίτο ΘΑΥΜΑ του ΑΓΙΟΥ.  
Εγώ αυτά έχω να διηγηθώ για τον ΑΓΙΟ ΦΑΝΟΥΡΙΟ με κάθε ειλικρίνεια.  ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ.-