Οι τρύπες στο βουνό της Αλικής (κατακόρυφα σπήλαια)

 26 Ιουλίου, ανήμερα της Αγίας Παρασκευής, πρέπει να ήμουν 6 – 7 χρονών.  Η μάνα μου και ο πατέρας απ τοποθεσία Κουτσού του βουνού Σιαφάκας,  με πήραν να πάμε στις Στρογγούλες στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής. Περάσαμε τις Ανδρονικές, ανεβήκαμε μια ανηφόρα και ξαναπήραμε ένα ίσιωμα. Εγώ δεν πήγαινα στράτα – στράτα, ξέφευγα απ το μονοπάτι, πηδώντας πότε δεξιά και πότε αριστερά απ αυτό. 200 περίπου μέτρα, πριν φτάσουμε σε κάποια χωράφια, η μάνα λέει στον πατέρα μου. Κράτα το παιδί απ χέρι μη μας πέσει σε καμιά τρύπα. Ο πατέρας μ έπιασε απ το χέρι, αλλά εγώ  ο περίεργος, άρχισα να ρωτάω.  Τι τρύπες είναι αυτές;  είναι μεγάλες;  εγώ θέλω να δω μια!  Ο πατέρας μου κατάλαβε ότι δεν θα τα έβγαζε πέρα μαζί μου, όλη τη μέρα θα μίρλιζα, αν δεν μου έδινε εξηγήσεις. Κρατώντας με απ το χέρι,  παρεκκλίνοντας  λίγο απ το μονοπάτι, φτάσαμε στις τρύπες. Πλησιάσαμε μια στενόμακρη, σταματώντας σε απόσταση ασφαλείας,  δυο - τριών περίπου μέτρων. 

Δεν πρέπει να πλησιάσουμε άλλο, μπορεί να πέσουμε μέσα και να μη ξαναβγούμε ποτέ.  Και από κοντά δεν θα δούμε τίποτε περισσότερο, είναι πολύ βαθιές, μέσα δεν φαίνεται πάτος, είναι σκοτάδι, λέει ο πατέρας μου.  Ποιός τις έφκιασε και γιατί τις έφτιασε;  ρώτησα. O Θεός παιδί μου τις έφτιασε, αλλά γιατί τις έφτιασε δεν ξέρω να σου πω, απάντησε ο πατέρας μου.

Όταν ήμουν έφηβος, πριν τελειώσω το Λύκειο, πήγα μόνος μου στις τρύπες. Ψάχνοντας λίγο τις εντόπισα. Ήταν πολλές, η μία κοντά στην άλλη, κρυμμένες θα έλεγα, μέσα στα κοντοπούρναρα και άλλους θάμνους. Κάποιες με μικρό στόμιο ενός ή δυο  τ.μ. και άλλες πολύ μεγαλύτερες. Όλες ήταν κατακόρυφες σε συμπαγές ασβεστολιθικό βράχο και στενόμακρες.  Πλησίασα μια μικρή είδα ότι φαινόταν ο πάτος της,  είχαν πέσει μέσα πολλές μικρές και μεγάλες πέτρες. Πλησίασα προσεκτικά και μια μεγάλη,  το μήκος της ήταν 5 ως 7 μέτρα, το πλάτος 1,5 ως 2,5 μέτρα και το βάθος της άγνωστο. Ίσως τα μάτια μου ήταν και λίγο θαμπωμένα απ τον ήλιο, αλλά όση ώρα κοίταζα κάτω,  πάτο δεν διέκρινα. Δεν αισθανόμουν και ασφαλής, να πλησιάσω πολύ κοντά στο στόμιο. Πέταξα μέσα μια μικρή πέτρα και απ το θόρυβο της με έπιασε φόβος, πρέπει να είχε πολύ μεγάλο βάθος. Δεν έψαξα για άλλες τρύπες, διότι ίσως ήταν και επικίνδυνο. Υπήρχε πυκνή βλάστηση θάμνων, δεν έβλεπα και καλά που πατούσα και θα μπορούσε να πέσω μέσα και σε καμιά μικρή σκεπασμένη από θάμνους. Εξ άλλου θεώρησα ανώφελο να τις μετρήσω, δεν έχει καμία σημασία αν είναι 5  8 ή 10, σκέφτηκα. Το μέρος είναι σχεδόν επίπεδο, αλλά πάνω σε λόφο. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα με το πέρασμα των αιώνων οι βροχές δεν μετέφεραν χώματα να τις γεμίσουν.  Το γεωλογικό αυτό φαινόμενο μου είχε προξενήσει τεράστια έκπληξη.

 Η μάνα μου, που κατάγεται από τον Ξηράκαμπο, μου είπε ότι είναι 8. Δυο – τρεις δεν είναι βαθιές, έχουν γεμίσει πέτρες. Σε μια μάλλον δεν διακρίνεται ο πάτος της, οι άλλες  είναι πολύ βαθιές, αλλά ένα καλό μάτι μπορεί να διακρίνει τους πάτους.  

Μέχρι σήμερα, ποτέ δεν διάβασα, ποτέ δεν άκουσα ότι υπάρχουν σε άλλες χώρες παρόμοιες τρύπες. Οι επιστήμονες, θα ασχολούνταν και θα έδιναν κάποια εξήγηση για το πώς σχηματίστηκαν. Μέσα σε ένα τεράστιο συμπαγές βράχο, να σχηματιστούν αυτές οι επιβλητικές, κατακόρυφες τρύπες, Χωρίς αμφιβολία, διαγείρουν την ανθρώπινη φαντασία και περιέργεια.

Επομένως αυτό το φαινόμενο της φύσης, αν δεν είναι μοναδικό στον κόσμο είναι οπωσδήποτε σπάνιο. Σίγουρο είναι πως δεν είναι ανθρώπινες κατασκευές, ούτε προέρχονται από παλιό ηφαίστειο. Πιστεύω ότι θα έπρεπε να τις εξετάσουν ειδικοί γεωλόγοι επιστήμονες. Ίσως αποδειχτεί κάτι  αξιόλογο.