Καλώς ήρθατε!!!

Άν μας επισκεφτείτε, ευχόμαστε Κ α λ ό ... κ ο υ ρ ά γ ι ο ! ....... γίνονται καινούργιοι νόμοι, χωρίς να μας ζητούν τη γνώμη ! ........ Οκτώβριος 2010



Με κάθε επιφύλαξη, Κυριακή γιορτή και σχόλη νάταν η βδομάδα όλη .............
Η γενιά του πολυτεχνίου ξεκίνησε με καλές προθέσεις, αλλά στην πορεία οι περισσότεροι πρωτεργάτες με τις παρεούλες τους, έγιναν αριστεροί με δεξιές τσέπες, είπε "ανώνυμος πολίτης"
Οι αριστερές τσέπες σήμερα, είναι πιο γεμάτες απ τις δεξιές, είπε ο kapaka pappas
Είναι ορεινό χωριό, έδρα του Δήμου ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ. Απέχει 29 χιλ. από την Άρτα και 25,4 χιλ. από τον κόμβο της ΙΟΝΙΑΣ οδού, που κάποια μέρα θα τελειώσει. που θα πάει;Από 12 Απριλίου 2017 Λειτουργεί από Ρίζα ως κόμβο Αμφιλοχίας, μήκος 96 χλμ. και Σελλάδες-Πέρδικα 53 χλμ. 3-8-2017 ολοκλήρωση!

Ούτοι συνέχθειν, αλλά συμφιλείν έφυν - Αντιγόνη - (Μα να μισώ δεν έγινα, γεννήθηκα για να αγαπώ)


Προπολεμικά και μεταπολεμικά γεγονότα στο χωριό

Το Κοινοτικό Κατάστημα
Η  πλατεία του χωριού, ανέγερση κοινοτικού καταστήματος , συγκέντρωση του χωριού.

by Kapaka Pappas on Κυριακή, 19 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:25 μ.μ.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Α. Παππά «Η ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗ»  
 ……….Μετά την κατοχή όλοι  οι πρόεδροι της κοινότητας, ενδιαφέρονταν για το χωριό, αλλά οι περιστάσεις ήταν δύσκολες. Πάντα τα χρήματα της Νομαρχίας ήταν λιγοστά  και δεν έφταναν να κάνουν   μεγάλα έργα. Όταν ανασυγκροτήθηκε νέο Ελληνικό κράτος, υπήρχε μια ευκαιρία να συγκεντρωθεί το χωριό, παραχωρώντας το κράτος, ένα σπίτι σε κάθε οικογένεια, με δυο δωμάτια και μια κουζίνα. Όταν λέμε σπίτια, εννοούμε παράγκες, αλλά από τα δικά μας «χάνια», ήταν χίλιες φορές καλύτερα. Δυστυχώς όμως, δεν εγκρίθηκε, διότι υπήρχε διαφωνία μεταξύ των κατοίκων. Καθ’ ένας, ήθελε να κτιστεί το χωριό, κοντά στο δικό του σπίτι και δίπλα στο χωράφι του, αλλά  να μη  χαλάσει το δικό του χωράφι,  μόνο τα χωράφια των άλλων. Ο πρόεδρος τότε Δημήτριος Πλακούτσης, πήρε με το μέρος του,  τους κάτω Συνοικισμούς και πρότεινε να συγκεντρωθεί στη θέση «Γουρδέϊκα. Μια άλλη μερίδα, πρότεινε για τα Κλαγκέϊκα. Ο καθηγητής Χρήστος Νάκος, έκανε μια κατάσταση για τον Συνοικισμό  Σέση και στην θέση «Κάμπος», περίπου εκεί που βρίσκεται το Κέντρο Υγείας τώρα. Ο νομάρχης, όταν είδε διχασμό απόψεων, απέρριψε την πρόταση περί συγκέντρωσης.
Μέχρι τότε κέντρο, ήταν το προαύλιο της παλαιάς εκκλησίας, ο χώρος της σημερινής πλατείας. Πολύ κοντά στη θέση της σημερινής παιδικής χαράς ήταν κτισμένο, το παλαιό Δημοτικό Σχολείο,  λιθόκτιστο με δυο αίθουσες, δίπλα  ήταν η καλύβα του Κοινοτικού γραφείου, φραγμένη με πλεκτές λούρες και σοβατισμένη με  χωμάτινη λάσπη. Κάτω-στην βρύση στον Πλάτανο,  η οικία Βαγγέλη Ανδρέου.   Άλλα κτίρια δεν υπήρχαν. Φημολογούνταν όμως, πως ήταν στο   πρόγραμμα να κτιστεί  Κοινοτικό Κατάστημα.
 Επί προεδρίας Γιάννη Γεωργούλα, εγκρίθηκε πίστωση, για την κατασκευή του σημερινού Κοινοτικού Καταστήματος. Ο Γεωργούλας παραστάθηκε στο έργο, από το έτος 1955 που έγινε η έναρξη, μέχρι το έτος 1957 που αποπερατώθηκε, αν δεν κάνω λάθος. Το ως άνω οικοδόμημα, έγινε μεγάλο σε τετραγωνικά μέτρα, με δυο ορόφους (ισόγειο και πρώτο όροφο) και με καλές προδιαγραφές, για την εποχή εκείνη. Το έργο αυτό, αποτέλεσε με λίγα λόγια, το θεμέλιο του χωριού της Άνω Καλεντίνης. Στο Κοινοτικό κατάστημα, στεγάστηκαν αρκετές υπηρεσίες, Κοινοτικό γραφείο, Ταχυδρομείο, Ειρηνοδικείο, Δικαστήρια και αργότερα Γυμνάσιο, Λύκειο, Δημαρχείο. Όσοι είχαν οικόπεδα στην περιοχή αυτή, προσπαθούσαν να στήσουν εκεί ένα σπιτάκι, αλλά έλλειπαν σε όλους μας τα χρήματα. Πρώτος ο Βαγγέλης Πλακούτσης, παιδάκι νεαρό ακόμα, που τον φώναζαν όλοι Βαγγελάκη, χάρη της ηλικίας, το έτος 1959 έστησε μια καλύβα, σοβατισμένη με χωμάτινη λάσπη,  δίπλα από το Κοινοτικό Κατάστημα. Μετά από ένα χρόνο, έβγαλε άδεια κι άνοιξε παντοπωλείο, στην καλύβα. Αργότερα, έκτισε  σπίτι, που στέγασε το μαγαζί του. Δεύτερος απ’ την άλλη πλευρά του Κοινοτικού καταστήματος, έκτισε σπίτι ο Δημήτριος Πλακούτσης, που το χρησιμοποίησε επίσης για παντοπωλείο. Τρίτος έκτισε σπίτι για κατοικήσιμο ο Ανδρέας Παππάς. Εκεί στεγάστηκαν με ενοίκιο,  αρκετοί υπάλληλοι,  που υπηρέτησαν σε διάφορες υπηρεσίες στο χωριό της Άνω Καλεντίνης. Τέταρτος, δίπλα απ το σημερινό δημοτικό σχολείο,  έκτισε ο Κώστας Λαζ. Πλακούτης το σπίτι του.    Τελικά, κάτοικοι των μακρινών συνοικισμών, αγόρασαν οικόπεδα και έκτισαν σπίτια πλησίον στο σημερινό κέντρο του χωριού.


O Γραμματέας της Κοινότητας


by Kapaka Pappas on Σάββατο, 18 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:23 μ.μ.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ανδρέα Παππά "Η ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗ"
…….  Γραμματέας, ανάλαβε ο Δημήτρης Πανάγος τα πρώτα χρόνια. Μετά όμως, ζήτησε απ το Κοινοτικό Συμβούλιο, μια ομπρέλα να τον εξυπηρετεί τον χειμώνα με τις βροχές να κατεβαίνει τις Κυριακές στην κοινότητα, που ήταν μια καλύβα έξω από το Δημοτικό Σκολείο, στην οποία στεγάζονταν το μοναδικό τηλέφωνο και χρησιμοποιούνταν δήθεν ως κοινοτικό γραφείο. Ζήτησε ακόμα και μια εφημερίδα την εβδομάδα, να ενημερώνεται για πράγματα, που θα αφορούσαν τη δουλειά του.
Το Διοικητικό Συμβούλιο, συνεδρίασε κι απέρριψε την πρόταση του Γραμματέα  Δημήτρη Πανάγου. Έκτοτε, το Συμβούλιο, διόρισε Γραμματέα, τον Κώστα Πλαστήρα, ο οποίος δέχτηκε να αναλάβει το αξίωμα, χωρίς τις παραπάνω απαιτήσεις του πρώτου.
……….   Την εποχή εκείνη, χορηγήθηκε στην Κοινότητα Άνω Καλεντίνης κι ένα ράδιο, για την ενημέρωση των ειδήσεων, το οποίο στεριώθηκε απάνω στον κορμό μιας «γκορτσιάς» που υπήρχε στην αυλή της εκκλησίας Αγίου Γεωργίου, στην  δήθεν πλατεία του χωριού. Το ράδιο, δεν ήξερε να το χειριστεί άλλος, παρά ο Γραμματέας της Κοινότητας, Κωνσταντίνος Πλαστήρας, που κατοικούσε στον Συνοικισμό Κανάλι και το άνοιγε τις Κυριακές και κάθε Τετάρτη απόγευμα, που έβγαινε στο χωριό.
Σχόλιο του kapaka pappas: Μέχρι το 1955 στην σημερινή πλατεία του χωριού μας, δεν υπήρχαν ούτε καταστήματα ούτε σπίτια. Υπήρχε μόνο το παλαιό λιθόκτιστο Δημοτικό σχολείο, η παλαιά εκκλησία του Αγίου Γεωργίου και μια ξύλινη καλύβα, που χρησιμοποιούνταν ως Κοινοτικό Γραφείο.
Ο Ανδρέας Παππάς ήταν βοσκός, στην εκκλησία έκλεβε λίγο χρόνο να πηγαίνει μόνο τις μεγάλες γιορτές και έβλεπε το ραδιόφωνο στερεωμένο στην γκορτσιά, για να το ακούνε όλοι. Τις άλλες ημέρες το ραδιόφωνο, νομίζω,  θα το είχαν στην καλύβα του Κοινοτικού γραφείου, έξω θα καταστρέφονταν απ την υγρασία και τις βροχές.
Kapaka Pappas Κυριακή, 19 Σεπτεμβρίου 2010 στις 10:53 π.μ. Γεννήθηκε σοβαρό θέμα για μια ομπρέλα; Γιατί όχι, αφού κατά τον Αίσωπο γεννήθηκε θέμα  «περί όνου σκιάς». 


Το παλαιό Δημοτικό Σχολείο


by Kapaka Pappas on Τρίτη, 21 Σεπτεμβρίου 2010 στις 1:16 μ.μ.
 Kapaka Pappas   Δε ζωγραφίζω καθόλου καλά, αλλά η ψηφιακή τεχνολογία,  για να κάνω το σκίτσο με βοήθησε πολύ.
 Αποσπάσματα από το βιβλίο του Α. Παππά "Η ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗ"

…………Πριν το έτος 1940, το παλιό Δημοτικό σχολείο ήταν ανάμεσα στην εκκλησία και την παιδική χαρά της σημερινής Πλατείας. Πολύ κοντά στην παιδική χαρά, θα έλεγα. Τα πρώτα χρόνια όλο ήταν μια αίθουσα, αργότερα χωρίστηκε σε δυο αίθουσες. Πίσω απ’ το παλαιό Δημοτικό σχολείο, περίπου εκεί που βρίσκεται σήμερα η βρύση της πλατείας, υπήρχε ένας μικρός σχολικός κήπος. Στον μικρό αυτό κήπο, δάσκαλος και μαθητές, φυτεύαμε σπόρους και κάναμε φυτώρια. Άδικα όμως αγωνιζόμασταν. Όλα τα φυτώρια, οι καλοκαιριάτικοι καύσωνες τα ξηραίνανε.

Αργότερα που πουλήθηκε η βακούφικη περιφέρεια, από την εκκλησία μέχρι του Πεταλά, ο δάσκαλος Σπύρος Παπαγεωργίου, αγόρασε με χρήματα της Σχολικής Εφορείας, ένα στρέμμα χωράφι πίσω απ’ την εκκλησία και το παλαιό νεκροταφείο, ποτιστικό με μία μέρα νερό, έναντι δεκαπέντε της υπόλοιπης άρδευσης. Το εν λόγω αγρόκτημα, το περίφραξε και το χρησιμοποίησε για Σχολικό κήπο, όπου το φύτεψε με τους τότε μαθητές, άνθη και δέντρα. Μετά το 1962 το Σχολείο πήρε προαγωγή σε τριθέσιο, το αρμόδιο Υπουργείο, διάθετε τα χρήματα για ανέγερση Δημοτικού Σχολείου, αλλά ζητούσε δωρεάν οικόπεδο δυο στρεμμάτων, ενώ ο κήπος, ήταν μόνον ένα στρέμμα. Για τον λόγο αυτό, η ανέγερση του Σχολείου, εμποδίζονταν αρκετά χρόνια.
   Ο Κώστας Λ. Πλακούτσης, που ήταν συνορίτης με το σχολικό οικόπεδο και φέροντας τον τίτλο του προέδρου Κοινότητας, έδωσε δωρεάν από το δικό του αγρό ένα κομμάτι και μαζί με το χώρο του παλαιού νεκροταφείου που είχε ήδη εκσκαφτεί, συμπληρώθηκαν τα δυο στρέμματα  και βγήκε η άδεια της οικοδομής.
Το οικοδόμημα, έγινε με το πιο σύγχρονο σχέδιο  της εποχής και πήρε αύξων αριθμό 19 από όλη την Ελληνική Επικράτεια. Αποπερατώθηκε μετά το 1970. Μετά,  το έτος 1985, κλείσανε αρκετά Δημοτικά σχολεία της περιοχής και οι μαθητές συγκεντρώθηκαν στην Άνω Καλεντίνη………….
Η λειτουργία των σχολείων της κοινότητας
....…… Μετά τον πόλεμο, ήταν  έλλειψη διδασκάλων. Το κράτος, είχε προβλήματα με τον εμφύλιο πόλεμο, και δεν είχε την ευκαιρία να ασχοληθεί με την Δημοτική Εκπαίδευση. Ευτυχώς στην Άνω Καλεντίνη, υπήρχαν δυο  δάσκαλοι, το αντρόγυνο Παπαγεωργίου, Σπύρος και Ευδοξία. Ο μεν Σπύρος δίδασκε στο μονοθέσιο παλαιό Σχολείο στον Αγιώρη, στο σημερινό κέντρο του χωριού, η δε Ευδοξία, δίδασκε  στον συνοικισμό Κούλιας. Άλλωστε, εκεί και κατοικούσαν, στο «κοτσέκι» του Καραπάνου. Με ενέργειές τους, στο σχολείο της Κούλιας έκαναν εγγραφή μαθητές από τους περισσότερους συνοικισμούς του χωριού, όπως και άλλων συνοικισμών των γύρω χωριών και το Σχολείο προβιβάστηκε σε διθέσιο, ενώ της «Σέσης» Άνω Καλεντίνης, έκλεισε. Το Σχολείο της Κούλιας δεν λειτούργησε σαν διθέσιο πολλά χρόνια, διότι σταδιακά, έγιναν διορισμοί νέων διδασκάλων. Λειτούργησαν σχολεία σε συνοικισμούς και εγκρίθηκε πάλι η λειτουργία διθέσιου μάλιστα Σχολείου στο κέντρο του χωριού, με εκατό και πλέον μαθητές.


ΠΡΟ-ΠΟΛΕΜΙΚΟΙ & ΜΕΤΑ-ΠΟΛΕΜΙΚΟΙ ΠΡΟΕΔΡΟΙ της ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗΣ,

στοιχεία από το βιβλίο του Α. Παππά «Η ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗ»

Κοινοποίηση  Τετάρτη, 26 Μαΐου 2010 στις 12:15 μ.μ. Ο Kapaka Pappas έγραψε:

Το αξίωμα του προέδρου μέχρι το έτος 1940 που έγινε η κατέρρευση του Κράτους, κατείχαν οι ακόλουθοι κατά σειρά:
Ανδρέας Παππάς, Γούλας Ντούλας, Γιαννάκης Σολωμός, Γιωργαλής Πλακούτσης, Βασίλης Κλάγκος, Νικόλας Κωτσίλας (Ζέκιος) και Γιώρη Παππάς.
(Αν ξέχασα κανένα μακαρίτη ας συχωρεθώ)

Μετά τον πόλεμο του 1940, κοινοτάρχες στην Άνω Καλεντίνη, διετέλεσαν οι:
α) Δημήτριος Πλακούτσης (Μήτσιο-Γεωργαλής)
β) Δημήτριος Κολιός (Δημητράκη-Κοσύφας)
γ) Κώστας Καραφλής
δ) Γεώργιος Κλάγκος (Γιώργο-Γιαννέλος)
ε) Ιωάννης Γεωργούλας (Γιαννακούλας)
ζ) Κώστας Λαζ. Πλακούτσης
η) Γεώργιος Μπιτχαβάς
θ) Κώστας Γεωργούλας
Ι) Κώστας Δημ. Σκορίλας και
κ) Λάμπρος Λεων. Πλακούτσης
Μερικοί εκλέχτηκαν δυο φορές (Δεν πιστεύω να ξέχασα κανένα)
 
Τηλεφωνική επικοινωνία (προπολεμικά)

Kapaka Pappas Ο Makis Pappas στις 20-1-2010 αναφέρθηκε στην εγκατάσταση τηλεφώνου το 1926. Συμπληρωματικά στον παρακάτω σύνδεσμο έχω να προσθέσω.

Κοινοποίηση  20 Ιουνίου  2010  στις 12:58 μ.μ. Ο Kapaka Pappas έγραψε:

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ανδρέα Παππά " Η ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗ"


...........Προπολεμικά στην Άνω Καλεντίνη υπήρχε μόνον μια τηλεφωνική γραμμή που επικοινωνούσε με την Άρτα και όλα τα χωριά. Αρκετά χρόνια το τηλέφωνο στεγάζονταν στο Δημοτικό Σχολείο. Χειριστής του τηλεφώνου ήταν και πάλι ο δάσκαλος. Αργότερα, κτίστηκε έξω από το σχολείο, ένα μικρό καλυβάκι, φραγμένο με πλεκτές λούρες και με σοβά, από χωμάτινη λάσπη. Η συρμάτινη γραμμή, δεν στηρίζονταν σε ξύλινες κολόνες, αλλά απάνω σε κορμούς δέντρων. Την γραμμή αυτή, την συντηρούσε ο χωριανός μας Παναγιώτη-Κολιός. Όταν η πατρίδα μας βρέθηκε κάτω από την κατοχή του «Άξονα» και δεν υπήρχε Ελληνική εξουσία η Τηλεφωνική επικοινωνία διακόπηκε. Κάτοικοι της περιοχής μας το σύρμα το έκοβαν μικρά τεμάχια και το έκαναν (βελόνες) καρφιά για να καρφώνουν την ξυλεία στα σπίτια τους ή στα καλύβια που στέγαζαν τα ζώα τους.



O Makis Pappas   στις 20 Ιανουαρίου έγραψε: Ο ΣΠΥΡΟΣ ΧΡ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΣ ΤΩΝ ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΩΝ ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗΣ ΑΡΤΑΣΑΝΑΦΕΡΕΙ::ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΗΛ.ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΗΚΕ ΤΟ 1926 ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.ΕΙΧΕ ΤΗΛΕΦΩΝΟΦΥΛΑΚΑ ΤΟΝ Π.ΚΟΛΙΟ..


Οργανισμός Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος  (O.T.E.)


by Kapaka Pappas on Κυριακή, 19 Σεπτεμβρίου 2010 στις 12:20 μ.μ.
 Απόσπασμα από το βιβλίο του Ανδρέα Παππά "Η ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗ"
 Μετά τον πόλεμο, στο καταστραμμένο τηλεπικοινωνιακό δίκτυο της περιοχής, απλώθηκε γραμμή σύρματος στηριζόμενο απάνω σε κολώνες αγριοκαστανιάς, Ιταλικής προέλευσης.
Ο Ο.Τ.Ε. διέθεσε κατ’ αρχή, τηλέφωνα μόνον στις Κοινότητες των χωριών  με παλαιού τύπου μηχανήματα κι αργότερα, με την νέα τεχνολογία, χορήγησε τηλέφωνα στους Συνοικισμούς των Κοινοτήτων, για την εξυπηρέτηση του κοινού. Τα τελευταία, τοποθετούνταν σε σπίτια ιδιοκτητών, έχοντας ανάλογα προσόντα και τους διέθετε ο Ο.Τ.Ε., δωρεάν έναν ορισμένο αριθμό συνδιαλέξεων (αντιμισθία).
................    Στο κέντρο του χωριού,  το κοινοτικό τηλέφωνο δόθηκε στο Δημήτρη Ευαγγ. Ανδρέου. Ο Μήτσιος για πολλά χρόνια ήταν πράκτορας του ΟΤΕ στην Καλεντίνη. Το 1973 ο ΟΤΕ συνεργάστηκε με τον ΕΛ ΤΑ. Τα πρακτορεία μεταφέρθηκαν στα ταχυδρομεία και μερικοί κοινοτικοί πράκτορες προσλήφτηκαν ως μόνιμοι υπάλληλοι του ΟΤΕ.





Το Ταχυδρομείο μέχρι τον πόλεμο του 40

Κοινοποίηση  20 Ιουνίου  2010   στις 12:27 μ.μ. Ο Kapaka Pappas έγραψε:

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ανδρέα Παππά "Η ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗ"

«.......Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930, κάποιος εργολάβος απ’ το χωριό Μηλιανά, ονόματι Παππάς αν δεν κάνω λάθος, παραλάβαινε τον Ταχυδρομικό Σάκο απ’ την Άρτα κι έφτανε μέχρι και τον Δήμο Τετραφυλλίας , διανέμοντας γράμματα στα σχολεία των χωριών. Στα σχολεία, έπαιρναν την ευθύνη οι δάσκαλοι και προωθούσαν στον προορισμό του το κάθε γράμμα ή την ειδοποίηση οφειλής του Δημοσίου Ταμείου Άρτας. Γράμματα έστελναν συνήθως στις οικογένειές τους, όσα φανταράκια ήξεραν να γράφουν. Λέω τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας 1930, διότι τότε τουλάχιστο, ήμουν μαθητής και έζησα τα γεγονότα αυτά. Ίσως αυτό, να συνέβαινε κι από γρηγορότερα.
Την άνοιξη του 1936 αν δεν κάνω λάθος, παρουσιάστηκε στο σχολείο, ένας νέος άντρας, να παραλάβει τον σάκο του Ταχυδρομείου, από τον δάσκαλό μας, Σπύρο-Παπαγεωργίου. Ο δάσκαλος, πριν παραδώσει το σάκο, έκανε μια χειρόγραφη απόδειξη και του την έδωσε στο χέρι λέγοντας:
__Ξέρεις γράμματα; βάλε μια υπογραφή σε παρακαλώ.
__Ξέρω και πολλά μάλιστα απάντησε ο άλλος.  Πήρε την απόδειξη κι αφού τη διάβασε στα πεταχτά, την υπέγραψε χωρίς καν να κοιτάζει στο χαρτί που υπέγραφε.
Ήταν ο αγροτικός διανομέας απ’ το χωριό Δημαριό, ονόματι Βαγγέλης-Μανιώτης. Ο Μανιώτης για αρκετά χρόνια ήταν ταχυδρόμος στην περιοχή

                          
  Makis Pappas 13 Ιανουαρίου στις 4:40 μ.μ. έγραψε:   « ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΛΕΜΕ...ΠΡΩΤΟΙ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΙ:ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΝΙΩΤΗΣ-ΧΡ.ΒΑΚΚΑΣ ΑΠΟ ΒΕΛΕΝΤΖΙΚΟ-Γ.ΜΠΟΥΡΓΟΣ ΑΠΟ ΔΙΧΩΜΟΙΡΙ»

Ταχυδρομική Υπηρεσία, ΕΛ - ΤΑ

by Kapaka Pappas on Κυριακή, 19 Σεπτεμβρίου 2010 στις 11:58 π.μ.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Ανδρέα Παππά "Η ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗ"
  …… Ο Ταχυδρομικός σάκος για τα χωριά από την Άρτα και μετά τον πόλεμο στις αρχές, μεταφέρονταν από ιδιώτες κι όχι από υπαλλήλους της Υπηρεσίας. Το Ταχυδρομείο Άρτας διενεργούσε δημοπρασία και προτιμούσε εκείνον που αναλάβαινε την υπηρεσία της μεταφοράς, με λιγότερα χρήματα. Εκείνος πάλι, επειδή δεν μπορούσε να βγάλει όλη τη δουλειά μόνος του, έβανε κι άλλους μέσα στη μεταφορά για διάφορα χωριά. Ένας από τους εργολάβους, ήταν και ο συγχωριανός μας ΣΤΕΦΟΣ ΖΑΧΑΡΗΣ (με τα παιδιά του).  
Με την πάροδο του χρόνου, η Ταχυδρομική Υπηρεσία, διόρισε διανομείς με  σύμβαση αρχικώς, έχοντας βέβαια και τα ανάλογα προσόντα, όπου τελικά μονιμοποιήθηκαν και δούλευαν κανονικά με ωράριο, εντός κι εκτός τοπικών ταχυδρομείων, που ιδρύθηκαν σε μερικά χωριά του Νομού.
   Στην Άνω Καλεντίνη, το ταχυδρομείο στεγάστηκε στο Κοινοτικό Κατάστημα. Συνεργαζόταν πάντα  και με το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Πρέπει δε να τονίσουμε, ότι το ταχυδρομείο της Άνω Καλεντίνης την εποχή εκείνη, είχε καλή κίνηση και υπάγονταν στον Γ΄ (τρίτον) βαθμό και είχε προϊστάμενο της διετούς Σχολής Ταχυδρομείου,  τον Δημήτρη Βουλιστιώτη, καταγωγής από τον Ωρωπό Πρεβέζης. Διανομέας της περιοχής ήταν ο Γιώργο Μπούργος. Ήταν τότε σύντομα που δόθηκε το γεροντίστικο βοήθημα και οι γέροντες τότε, ούτε φάρμακα παίρνανε, ούτε άλλες αξιώσεις είχαν. Κάθε μήνα, που παίρνανε τη σύνταξη όπως την χαρακτήριζαν, κρατούσαν μόνο για καφοζάχαρη και τα υπόλοιπα, χρήματα τα κατέθεταν στα βιβλιάρια του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου,  δήθεν για τα γεράματα. Δυστυχώς όμως, μερικοί δεν έφταναν σε αυτό το όριο της ηλικίας και τα άφηναν να τα πάρουν εκείνοι που θα ζούσαν. Αλλά κι από εκείνους οι περισσότεροι, πέθαιναν σε πολύ λίγα χρόνια, διότι τους έλλειπε η ιατρική περίθαλψη.
    Αργότερα  το Ταχυδρομείο, υποβαθμίστηκε  στη Δ΄ κατηγορία. Ανάλαβε προϊστάμενος με τον βαθμό του διανομέα ο Ηλίας Βασιλάκης καταγωγής Τετρακώμου. Η ταχυδρομική Υπηρεσία  το 1970 έγινε οργανισμός με το όνομα ΕΛ – ΤΑ  (ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΑΧΥΔΡΟΜΕΙΑ).  Το 1973 οι αρμοδιότητες του ΟΤΕ μεταφέρθηκαν και αυτές στο Ταχυδρομείο. Επί πλέον το Ταχυδρομείο το 1973 ανέλαβε να πληρώνει και τις συντάξεις ΟΓΑ και ΙΚΑ.  Αργότερα Ταχυδρομείο και ΟΤΕ  μεταφέρθηκαν το κοινοτικό κατάστημα σε άλλο οίκημα. Μετά τον Ηλία Βασιλάκη προϊστάμενοι κατά σειρά ανέλαβαν οι: Ευάγγελος Κιφοκέρης και Δημήτριος Ντούλας.




Ειρηνοδικείο Άνω Καλεντίνης

Σύντομα αναμένεται η οριστική του κατάργηση!

Το Ειρηνοδικείο Άνω Καλεντίνης λειτουργούσε και προπολεμικά. Μάλιστα ήταν και επανδρωμένο  με ειρηνοδίκη, ο οποίος  έμεινε μόνιμα εκεί, εκδικάζοντας  και λύοντας επί τόπου  τις κτηματικές διαφορές των κατοίκων.
Εδώ και πολλά χρόνια έφυγε ο ειρηνοδίκης,  έμεινε μόνο η πινακίδα «ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗΣ» και ένα κλειστό Γραφείο. Τώρα ειρηνοδίκης εμφανίζεται αραιά και που, μόνο για την εκδίκαση κάποιων κτηματικών διαφορών.

Το ειρηνοδικείο προπολεμικά στεγαζόταν στην Κούλια. Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Γιώργου  Παν. Γκανιάτσα,  ένας εκ των ειρηνοδικών υπέφερε από το στομάχι του. Πίνοντας για ένα εξάμηνο νερό από τη βρύση του Σακκά* το στομάχι του θεραπεύτηκε.

Μετά το 1940 το ειρηνοδικείο μεταφέρθηκε στο σπίτι του Ζέκιου**.  Απέξω ήταν και ένας μεγάλος πλάτανος. Γι αυτό επικράτησε και η φράση “βάλε το σύνορο καλά μη σε πάω στον πλάτανο του Ζέκιου”. Μαρτυρία Ανδρέα Αγγ. Παππά.

Όταν κτίστηκε το κοινοτικό γραφείο της Καλεντίνης (σημερινό Δημαρχείο) το ειρηνοδικείο μεταφέρθηκε εκεί. Πριν το 1965 θυμάμαι κι εγώ να υπηρετεί  μόνιμα ειρηνοδίκης στην Καλεντίνη. Τι υπηρεσίες πρόσφερε στο χωριό δε θυμάμαι, θυμάμαι όμως ότι ήταν ένας ψιλός και λεπτοκαμωμένος κύριος.
  
Αργότερα ο ειρηνοδίκης μετατέθηκε χωρίς αντικατάσταση  και έμεινε ένα κλειστό γραφείο και μια πινακίδα που υποδηλώνει ότι το ειρηνοδικείο είναι εδώ!  ………      


Σύμφωνα με δημοσίευση στο in.gr 3-9-2012, επιστρέφουμε σε προπολεμικές εποχές. Ο υπουργός Δικαιοσύνης κ. Ρουπακιώτης  συγχωνεύει, ουσιαστικά  καταργεί το ειρηνοδικείο Άνω Καλεντίνης.
"Βαθύς  Καλλικράτης επέρχεται στα 301 Ειρηνοδικεία της χώρας, καθώς η συγχώνευσή τους φτάνει το 50%. Ο υπουργός Δικαιοσύνης κατέθεσε για νομοπαρασκευαστική επεξεργασία στο Ε' Τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος για «τη συγχώνευση ανενεργών ή υπολειτουργούντων Ειρηνοδικείων στην Επικράτεια».

Σύμφωνα με το σχέδιο διατάγματος, 150 Ειρηνοδικεία από τα 301 των 17 εφετειακών περιφερειών της χώρας συγχωνεύονται.

Βασικό κριτήριο για τη συγχώνευση των «άγονων» ή υπολειτουργούντων Ειρηνοδικείων της χώρας αποτέλεσε ο μικρός αριθμός έκδοσης δικαστικών αποφάσεων.
……………………………    …………………………..
Περιφέρεια Εφετείου Ιωαννίνων: Τα Ειρηνοδικεία Ζίτσας, Μετσόβου, Ζαγορίου και Πωγωνίου ενοποιούνται στο Ειρηνοδικείο Ιωαννίνων, τα Ειρηνοδικεία Θεσπρωτικού και Πάργας στο Ειρηνοδικείο Πρεβέζης και τα Ειρηνοδικεία 'Ανω Καλεντίνης,Δροσοπηγής, Τζουμέρκων και Φιλιππιάδας στο Ειρηνοδικείο 'Αρτας". in.gr

Κώστας Α. Παππάς,  Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012 

Η βρύση του Σακκά* ήταν πιο πάνω απ τα Γεωργουλέικα και εξυπηρετούσε όλους τους τριγύρω κατοίκους της Κούλιας.  
Το σπίτι του Ζέκιου** ήταν κοντά στη καμάρα  «Βρατσίτσα».



Ηλεκτροφωτισμός


by Kapaka Pappas on Δευτέρα, 20 Σεπτεμβρίου 2010 στις 7:22 μ.μ.
 Απόσπασμα από το βιβλίο του Α. Παππά "Η ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗ"

............Κάποτε, μετά το 1967,  πέρασε ένα συνεργείο στην Άνω Καλεντίνη, με κάποιο τοπογράφο μηχανικό που μετρούσε και πασσάλωνε,  εκεί που θα μπαίνανε οι κολόνες της ΔΕΗ, για την υψηλή τάση του ηλεκτρικού ρεύματος. Κανένας όμως, δεν πίστευε ότι θα βλέπαμε λάμψη από ηλεκτρικό ρεύμα στο χωριό μας.  Τότε ο ηλεκτροφωτισμός έφτανε  μέχρι το χωριό Πέτα.  Από τα ορεινά χωριά εξαίρεση αποτελούσε το Βουργαρέλι,  όπου κάποιος ιδιώτης με γεννήτρια έδινε ρεύμα στο χωριό τις βραδινές ώρες.  
 Κι όμως!  Το καλοκαίρι του 1970,  με φώναξε ένας εργολάβος να πάω πιο κάτω από το σπίτι μου, σε απόσταση (600) εξακόσια περίπου  μέτρα. Μόλις πήγα εκεί, μου είπε με  μια αυστηρότητα.
__Εδώ κάπου, υπήρχε ένας πάσσαλος κόκκινος. Τι έγινε;
__Εμένα ρωτάς τι έγινε ο πάσσαλος; τι ξέρω εγώ!!!  του απάντησα.
__Τον πάσσαλό μου,  πρόσθεσε, τον εξαφάνισες και είσαι υπεύθυνος. Θα υποστείς, τα του Νόμου προβλεπόμενα!!!
__Άσε με Χριστιανέ μου ήσυχο του απάντησα. Τι ζημιά μου έκανε  εμένα ο πάσσαλος, να τον εξαφανίσω. Αφού ηρέμησε ο επιστάτης του συνεργείου της ΔΕΗ, ονόματι Ανδρέας Σταμάτης, μου εξηγήθηκε ότι το συνεργείο, άνοιγε λάκκους για τις κολόνες  της ΔΕΗ, από την Καλεντίνη ως τις Πηγές.  Μάλιστα μου πρότεινε να μπω στο συνεργείο να δουλέψω.
Εντάξει του απάντησα, αλλά αύριο, έχω μια επείγουσα δουλειά και θα έρθω από μεθαύριο. Αφού επέμεινε για το αύριο, εκεί δίπλα μας ήταν ο γιος μου, τον έδειξα και του είπα. Εγώ αύριο, αποκλείεται να έρθω, αν σου κάνει ο γιος μου να με αναπληρώσει για αύριο μόνον, είμαστε εντάξει. Το παιδί ήταν μικρό, αλλά αφού είχε ανάγκη για εμένα έμεινε σύμφωνος.  Την μεθεπόμενη ημέρα άρχισα να δουλεύω στο εν λόγω συνεργείο, από την θέση Σταυρός και με σκληρή εργασία δυο εβδομάδων, φτάσαμε στον Ξηρόκαμπο.  Η ταλαιπωρία ήταν μεγάλη να σκάβουμε τα σκληρά χώματα μέσα στον καύσωνα του καλοκαιριού.    …………
 ............ Η γραμμή υψηλής τάσης, έφτασε μέχρι τα εκείθε χωριά προς τον Αχελώο και μετά απλώθηκε το δίκτυο στους συνοικισμούς των χωριών.
Το χειμώνα του έτους 1971, η ΔΕΗ σύνδεσε την Άνω Καλεντίνη, με το Ηλεκτρικό Ρεύμα. Το πρόγραμμα ήταν, να συνδεθούν οι συνοικισμοί κατά σειρά. Πρώτος ήταν γραμμένος ο συνοικισμός «Σέσης», αλλά εκεί έγινε μια σύγχυση. Όταν ρώτησε το συνεργείο, τον πρόεδρο της Κοινότητας Γιώργο Μπιτχαβά, ποιος είναι ο συνοικισμός Σέσης, εκείνος φοβούμενος μην αφήσουν έξω τον συνοικισμό Κλαγκέϊκα, όπου κατοικούσε κι αυτός ο ίδιος, υπέδειξε τα Κλαγκέϊκα για Σέση κι έτσι γράφτηκε στα χαρτιά της ΔΕΗ, ο μεν συνοικισμός Κλαγκέϊκα Σέση, ο δε συνοικισμός Σέσης, φέρεται γραμμένος «Βαρκά». Ενώ και οι δυο αυτοί οι συνοικισμοί, ηλεκτροφωτίστηκαν μαζί.
Οι υπόλοιποι συνοικισμοί, συνδέθηκαν αργότερα διαδοχικά. Στο κέντρο της Άνω Καλεντίνης, που τότε είχαν συγκεντρωθεί αρκετά σπίτια, λύθηκε το πρόβλημα του Ηλεκτρικού ρεύματος.


Σχόλιο: O Γιάννης Καραφλής, πρώην αγροφύλακας, με διαβεβαίωσε ότι στα χαρτιά πριν το 1970, ως Σέση φαινόταν πράγματι τα Κλαγκέικα. Επομένως σωστά ενήργησε ο πρόεδρος Γιώργος  Μπτιτχαβάς.   


Η ύδρευση των  κατοίκων
by Kapaka Pappas on Πέμπτη, 23 Σεπτεμβρίου 2010 στις 1:19 μ.μ.
Αποσπάσματα  από το βιβλίο του Α. Παππά "Η ΑΝΩ ΚΑΛΕΝΤΙΝΗ"
   .......Πηγές, καθώς είδαμε στο πρώτο κεφάλαιο, υπήρχαν πολλές στο χωριό της  Καλεντίνης, αλλά δυστυχώς, κοντά στα σπίτια των συνοικισμών, ή οικισμών σπάνια βρίσκονταν. Αναγκαστικά το νεράκι, το δώρο του Θεού που συνήθιζαν να λένε οι πρόγονοί μας, το μεταφέρανε οι γυναίκες στις βαρέλες ζαλήγκα από τις (βρύσες) πηγές που βρίσκονταν σε μακρινές αποστάσεις και πάντα σε ανηφοριές, διότι τα περισσότερα νερά, πηγάζουν μέσα σε ρεματιές και στις ακροποταμιές. Νερό από πηγή βέβαια, έπιναν το καλοκαίρι που στέρευαν τα λαγκάδια. Τον υπόλοιπο χρόνο, χρησιμοποιούσαν για κάθε ανάγκη, νερό από ρυάκια και μάλιστα το θεωρούσαν για καλύτερο. Δήθεν ελαφρύ, χωρίς άλατα και γευστικότερο. Αυτό συνέβαινε, διότι εγκλιματίζονταν  με τις πολύ χαμηλές  θερμοκρασίες της εποχής, ενώ τα νερά των πηγών ήταν πιό ζεστά, καθώς είναι γνωστό, η θερμοκρασία τους είναι αμετάβλητη και κανένα νερό στην Άνω Καλεντίνη, δεν είχε (έχει) χαμηλότερη θερμοκρασία από (12)δώδεκα βαθμούς κελσίου. Επίσης όσοι κατοικούσαν κοντά στα ποτάμια, προμηθεύονταν ποταμίσιο νερό. Εκείνο το χαρακτήριζαν για πιο εύγεστο πιο υγιεινό και πιο καθαρό, μη λογαριάζοντας, ότι όλα τα ψοφίμια, όλα  τα απορρίμματα και κάθε λογής βρωμιές, παρασύρονταν από τα νερά των λαγκαδιών κι έπεφταν  μέσα στα ποτάμια. Αν το έλεγες και σε κάποιον τάχα νοήμονα, μία ήταν η απάντηση «Μην λες χαζαμάρες!!! Μέσα σε τόση ποσότητα νερού που έχει το ποτάμι, δεν αποφαίνεται καμία ακαθαρσία και κανένα μικρόβιο δε μπορεί να ζήσει εκεί».
   Μεταξύ των σοβαρών, θα πούμε κι ένα αστείο, αλλά αληθεύει. Μια γριά, η Σαββούλα, που έκανε πολύ την καθαρή και τη θρησκευτική, ρώτησε τον παπά-Χαράλαμπο, αν ήταν καθαρό το νερό απ’ το ποτάμι, να το χρησιμοποιεί, για το ζυμώνει λειτουργιές.
Εκείνος της απάντησε με σαφήνεια. Να προχωρείς μέσα στο βαθύ να παίρνεις νερό. Η λώβα, βγαίνει όλη στην άκρη!!!      ………………
Η  ύδρευση  στο χωριό μετά το 1960 
……..  Στο χώρο του κέντρου της Άνω Καλεντίνης, υπήρχε κι έτερο πρόβλημα με το ζήτημα του νερού. Μέσα στο κέντρο, εκτός από μερικούς χωριανούς, εγκαταστάθηκαν και μερικοί υπάλληλοι από διάφορες υπηρεσίες, οι οποίοι είχαν και οικογένειες. Στο χώρο αυτό, δυο πηγές υπήρχαν. Η μια εξ’ αυτών, η βρύση Βαγγέλη Ανδρέου στην σημερινή ταβέρνα ο «Πλάτανος», το οποίο το θεωρούσαν και ακατάλληλο για πόσιμο τουλάχιστο. Έμεινε τώρα, η βρύση στο «Γάβρο» που βρίσκονταν στα βαρκά τα «Ματαρέϊκα», όπου υδρεύονταν και οι οικισμοί «Βρακοζωνέϊκα, «Κωτσιλέϊκα». Τα λεγόμενα βαρκά, ήταν κεφαλάρια των  Πλακουτσέων και αυτή την εποχή, τα είχαν φράξει. Για να πάει η γυναίκα του κάθε υπάλληλου στη βρύση για νερό, ήταν υποχρεωμένη να δρασκελίσει δυο-τρεις φράχτες με συρματοπλέγματα.
   Κυκλοφορούσε τότε μια φήμη, ότι θα μας φέρνανε νερό από τα Θεοδώριανα και περιμέναμε, αν και πότε. «Ακαρτέρει κι ακαρτέρει»!!!  Διαδόθηκε πάλι ένας λόγος, ότι στη θέση «Μαγγαναριά», υπήρχε άφθονο νερό και χύνονταν στο ρέμα, χωρίς να το εκμεταλλεύεται κανένας.
Ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας Γιώργος-Μπιτχαβάς, με μια ομάδα χωρικών, πήγαν επί τόπου και διαπίστωσαν, ότι όντως υπήρχε αρκετό νερό. Χωρίς χρονοτριβές,  το κάνανε γνωστό στο Νομάρχη της Άρτας. Αμέσως εγκρίθηκε δάνειο και μπήκαν γενικές ενέργειες. Άλλοι δούλευαν στην διάνοιξη αύλακος, άλλοι στη δεξαμενή κι άλλοι κουβαλούσαμε σωλήνες από δάσος σε δάσος. Το οικόπεδο για την δεξαμενή, δόθηκε δωρεάν από τον ιδιοκτήτη Νίκο-Μπούργο, στη θέση «Κάμπος».  Ακόμα δεν αποπερατώθηκε η δεξαμενή και ο σωλήνας γεμάτος, ξερνούσε το νερό του, που σκορπούσε στο έδαφος ορμητικά, σαν να βιάζονταν να δροσίσει τους διψασμένους.  Η ολοκλήρωση του έργου έγινε μετά το 1971, ρθε το νερό στο χωριό όλα τα καφενεία είχαν ηλεκτρικά ψυγεία. 
Το νερό, ήταν αρκετό βέβαια, αλλά για το κέντρο μόνο  όχι κι για τους συνοικισμούς. Αργότερα επειδή παραπονέθηκαν οι συνοικισμοί, έγινε επέκταση δικτύου και παρατηρήθηκε πάλι έλλειψη νερού.  Αναγκαστικά, έγινε μια γεώτρηση  δίπλα απ το ποτάμι και κτίστηκε δεξαμενή απάνω απ’ τον συνοικισμό «Κωτσιλέϊκα», αλλά δυστυχώς το νερό, βρέθηκε ακατάλληλο για πόσιμο και χρησιμοποιήθηκε για αρδευτικό.
     Επί προεδρίας Κώστα-Σκορίλα, επισημάνθηκε  και δεύτερη πηγή νερού στα Μαγγαναριά, πλάι της ρεματιάς.  Η Κοινότητα και σύσσωμο σχεδόν το χωριό, επιχείρησαν να συνδέσουν κι αυτή την πηγή στο δίκτυο, αλλά οι κάτοικοι του Συνοικισμού Πλακουτσέϊκα, ισχυριζόμενοι ότι τους αφαιρούνταν από την άρδευση των καλλιεργημένων αγρών, αντιστάθηκαν και μάλιστα παραβίασαν την εντολή του εισαγγελέα Άρτας. Την ημέρα οι χωριανοί έκαναν σύνδεση των σωλήνων και το βράδυ οι συνιδιοκτήτες των αγρών, χαλούσαν την σύνδεση.
   Το έτος 1986, ανάλαβε πρόεδρος της Κοινότητας, ο Λάμπρος Λ. Πλακούτσης, ο οποίος έκανε κάποια συμφωνία με τους Πλακουτσέους, αλλά σχεδόν, στα δικά τους μέτρα. Να λέμε την αλήθεια κι όλο το νερό των Πλακουτσέων να έμπαινε στο δίκτυο, το χωριό, πάλι χωρίς νερό θα ήταν.
Σ’ όλη του τη θητεία της πρώτης τετραετίας ο πρόεδρος, Λάμπρος Πλακούτσης, δεν έπαψε να ψάχνει για νερό. Από παλαιά, κάποιος γεωλόγος της Νομαρχίας  Άρτας, υπέγραψε ότι στο υπέδαφος της  Άνω Καλεντίνης, δεν υπήρχε υπόγειο νερό, για το λόγο αυτό η Νομαρχία δεν ενέκρινε πιστώσεις για γεωτρήσεις. Ο πρόεδρος της κοινότητας Λάμπρος Πλακούτσης, έφερε συνεργείο ιδιώτη γεωλόγου από την Αθήνα. Ο γεωλόγος μετά από επιτόπια έρευνα απάντησε ότι στην περιοχή που έγινε αργότερα η γεώτρηση, υπάρχει άφθονο νερό. Δεν υπέδειξε όμως το ακριβές σημείο, προκειμένου να αναγκάσει την κοινότητα να αναθέσει σ αυτόν την άντληση. Μετά από διαπραγμάτευση, οι όροι του γεωλόγου  κρίθηκαν ασύμφοροι για την κοινότητα.
   Ο Λάμπρος Πλακούτσης, πήρε κάποιον πρακτικό ραβδοσκόπο,  ονόματι Καλιακάτσο, να ερευνήσει την ίδια περιοχή. Ο Καλικάτσος στο αγρόκτημά  «Βακούφικο» του Γιάννη Τσαούση υπέδειξε το ακριβές σημείο, υποσχέθηκε, ότι σε βάθος (80) ογδόντα περίπου μέτρα, κυλάει ποταμός. Ο ιδιοκτήτης Τσαούσης, μετά από οικογενειακή συζήτηση  πήρε απόφαση,  να επιτρέψει στην κοινότητα να αντλήσει το νερό, κατόπιν συμφωνίας.
 Την εργασία με το γεωτρύπανο, ανάλαβε κάποιος ονόματι Κοντοχρήστος, στενός συνεργάτης του Καλιακάτσου.   Το έτος 1989, ο πρόεδρος Λάμπρος Πλακούτσης, έβαλε ενέργεια για την γεώτρηση και με την βοήθεια των βουλευτών Παπαγεωργίου και Παπαδημητρίου κόπηκε κονδύλιο από το κράτος, για το έργο. Στις 16 του μήνα Ιουλίου 1990, το νερό της γεώτρησης συνδέθηκε στο δίκτυο ύδρευσης Άνω Καλεντίνης. Στην αρχή το νερό ήταν άφθονο. Η πλατεία του χωριού που κάθε Μάη μήνα ήταν κατάξερη, τον Αύγουστο 1990, στην ίδια πλατεία, υπήρχε βρύση, που έτρεχε ακράτητο νερό. Ήταν ένα φαινόμενο που κινούσε την περιέργεια τόσο των κατοίκων του χωριού, όσο και του περαστικού κοινού.  Το καλοκαίρι του 1990, τέθηκε ένα ορόσημο για την ιστορία ύδρευσης της Άνω Καλεντίνης.
  Έγιναν και άλλες επεκτάσεις του δικτύου και κάποιοι πότιζαν και τους κήπους, έτσι όσο νερό κι αν υπάρχει μέσα σε ένα χωριό, ποτέ δεν επαρκεί. Υπήρχαν συνοικισμοί, που δεν υδρεύονταν με το νερό αυτό, όπως ο Συνοικισμός της Κούλιας κι άλλοι οικισμοί που βρίσκονται σε ψηλότερα σημεία, από την δεξαμενή, που κτίστηκε στην θέση Αηλιάς. Τον μήνα Αύγουστο του ίδιου χρόνου, ο πρόεδρος της Κοινότητας μετέβηκε στο Κατάφουρκο Βάλτου που κατοικούσε ο Καλιακάτσος και τον πήρε για νέες έρευνες νερού, όπου στη θέση «Βαθύ Διάσελο», έδειξε το μηχάνημα, για τριπλάσιο νερό από το προηγούμενο, σε βάθος (120) εκατόν είκοσι μέτρων. Στο σημείο αυτό, σχίζονταν και μοιράζονταν σε τρία τμήματα. Ένα τμήμα του νερού ακολουθούσε τη γραμμή προς Πλακουτσέϊκα, ένα προχωρούσε προς το Μαραθώρεμα και το μεσαίο τη γραμμή του αμαξωτού δρόμου Άρτας-Καρδίτσας. Είναι το ίδιο που περνάει στη γεώτρηση Βακούφικο».  ……………
………..Η γεώτρηση στο Βαθύ Διάσελο έγινε, το έτος 1992, υδρεύτηκε ο συνοικισμός Κούλιας, ο οικισμός Τσαγκαράκι κι όταν υπήρχε έλλειψη, στο κάτω δίκτυο, ενισχύονταν με αυτό.
Εδώ πρέπει να τονίσουμε, ότι με το άνοιγμα των γεωτρήσεων,  στέρεψαν αρκετές μικρές πηγές και λιγόστεψε το νερό πολλών άλλων πηγών.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχολιάστε χωρίς φόβο και πάθος